Kirkjuligt Missiónsblað

Transkript

1 Nr. 8 des árið Kirkjuligt Missiónsblað JESUS OG JÓLAMAÐURIN Ert tú veruliga til reiðar at halda jól? Um hesa tiðina er so nógv um at vera, at vit nærum ikki hava stundir til at hugsa um hví vit hald jól. Til tey ymisku jólatiltøkini verður onkuntíð ein lítil andakt hildin og so hevur restin ikki nógv við hann at gera, sum vit í grundini hátiðarhalda á jólum. Um hesa tíðina hoyra vit søguna um ein annan, sum skúgvar næstan alt til viks og tað slepst ikki undan honum, hvar vit so venda okkum. Tað verður fortalt um hann og sungið um hann bæði fyri børnum og fyri vaksnum. Tað er nærum vorið soleiðis, at tað er hann, vit seta í samband við jólini í okkara samfelag og tað er meira í tráð við tíðina um man sang um hann enn um Jesus. Eg hugsi um jólamannin! Tað er hann eg havi hug til at hyggja eitt sindur nærri eftir. Tað hendir meira enn so, at Jesus beinleiðis verður skuldsettur fyri at oyðileggja jólastemningin. Tá ið jólamaðurin treingir seg soleiðis framat og roynir at skúgva veruliga jólaboðskapin til viks, so er tað ein góð grund at spyrja: Hvat er munurin millum jólamannin og Jesus? Eg havi hug til at samanbera jólamannin og Jesus. Hvør er jólamaðurin í grundini? Tað finnast rættuliga nógvir sangir um jólamannin. Kannar tú sangirnar eitt sindur nærri, so koma

2 nøkur sereyðkenni við jólamanninum til sjóndar og hansara hjartalag verður avdúkað. Vit hoyra ofta jólamannin lýstan sum ein eldri hugnaligan mann við gráum skeggi og í Føroyum hoyra vit, at hann gongur í koti og knæbuksum. Eina ferð um árið trínur hann fram og fyri honum standa tá øll gávuynskini hjá børnum. Tá øll ynskini eru viðgjørd skulu gávurnar koyrast út frá hansara stóru goymslu. Hvussu gongur hetta fyri seg? Jú, tað er júst tað, sum allir sangirnir um jólamannin fortelja okkum meira ella minni um. Hann eygleiðir øll. Hann skrivar alt upp í eina bók. Alt fær hann við, hvør ger gott og hvør ikki aktar. Hvør er fittur og hvør er óargaligur. Listn verður gjølla eftirkannaður. Tá alt kemur til alt vísir tað seg, at listin gerst ein listi við óndum og góðum. Hann sær alt og hann veit, hvat tú hugsar og tú kanst ikki fjala teg fyri honum. So tú mást heldur ansa tær og verða góður og fittur, er stutta og greiða niðurstøðan. Hetta er ikki júst tann gávumildi jólamaðurin, sum vit annars kundu fingið fatan av, tá vit hoyra um hann allastaðni. Út frá øllum sangum um jóla-mannin vísir tað seg nú, at hansara gávumildni er neyvt tengt at, um børn og fólk annars hava skikkað seg væl ella illa. Tey, sum hava skikkað sær væl, fáa góðar gávur og tey børn, sum ikki hava skikkað sær væl fáa onga gávu. Hesin jólamans-hugburðurin vísir seg at passa rættuliga væl inn í hugsunar-háttin í hesum heimi: Tey, ið hava skikkað sær væl fáa spennandi og góðar gávur sum løn og tey, ið eru óskikkilig og óargalig fáa ongar gávur sum revsing. Hendan hugsunarháttin skalt tú ikki leita leingi eftir í heiminum, tí jólamanshugsunarhátturin er hugsunarhátturin í hesum heimi. Nógv menniskju hava tað fatan, at soleiðis er kristindómurin! Góð menniskju, sum skikka sær væl fáa sum ANDAKT Frelsarin er komin! Og eingilin segði við teir: Óttist ikki; tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór gleðiboð, sum skulu verða fyri alt fólkið. Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids staði! Luk. 2, Jólaevangeliið er tann størsti boðskapur, sum er komin til menniskju. Jesu koma á fold er byrjanin til tað stóra frelsuverkið, sum hann seinni fullførdi á krossinum. Navnið Jesus merkir frelsa ella Harrin frelsir. Men tá ið fylling tíðarinnar kom, sendi Guð son sín, føddan av kvinnu, føddan undir lóg, til tess at hann kundi keypa tey leys, sum vóru undir lóg, so at vit kundu fáa sonarættin. Gal. 4,4-5 Eingin annar enn Jesus kundi frelsa okkum frá syndini og leyskeypa okkum frá lógini. Tí kom Gud til mannaættina gjøgnum Jesus. Hann tók revsingina fyri allar heimsins syndir og bar tær upp á krossin. Hevði Gud ikki gjørt tað, høvdu vit verið í djúpastu neyð, sum Guds orð sigur. Uttan Gud og uttan vón! Á, hvat kunnu vit vera glað, at tað blivu jól á jørð og Jesus kom at frelsa okkum frá syndini. Henda stóra gleðin er fyri øll, frelsan er fyri øll. Sum tað hevði verið gott, um øll menniskju komu til krubbuna at taka ímóti hesi gávu, sum Gud gevur okkum, gávan sum er Jesus Kristus. Jólaevangeliið sigur okkum frá, hvussu tað gekk hirðunum úti á markini. Teir hoyrdu jólaboðskapin og fóru til Betlehem, so sum teir høvdu hoyrt. Har sóu teir Jesus-barnið liggjandi í eini krubbu, sum einglarnir høvdu sagt. Enn einaferð ljóðar jólaboðskapurin til okkara, hvat gera vit við hann? Lat okkum sum hirðarnar fara til Jesu krubbu og tilbiðja hann. Tá skulu vit veruliga uppliva jól í hjørtum okkara! Gud hjálpi okkum til tað. Gleðilig jól! Elspa Sørensen 2 Nr. 8 des árið

3 løn atgongd til Himmalin og ónd menniskju, sum ikki skikka sæg væl fara í Helviti sum revsing. Tað er ein onnur góð grund til at spyrja: Hvat er munurin millum jólamannin og Jesus? Guðs orð fortelur mær, at vit eru deyð í misgerðum og syndum okkara (Ef. 2,1). Vit kunnu eisini lesa, at vit øll hava syndað og vænta Guðs heiður (Róm. 3,23). Tað er ikki nøkur positiv lýsing av okkara støðu. Vit halda ikki mát yvirfyri Guði og vreiði hansara er vend móti okkum og vit standa til glatan. Tað er støðan hjá okkum. Ikki bara hjá einum parti av okkum, men hjá okkum øllum. Her er tað ikki soleiðis, sum tað er hjá jólamanninum, at menniskju verða deild sundur í ónd og góð. Líka mikið hvussu góð menniskju halda tey eru, so er Guðs vreiði vend móti teimum. Vit kunnu gera alt møguligt fyri at fjala okkara synd. Og tað gera vit eisini. Vit kunnu spæla sjónleik fyri hvørjum øðrum og geva fólki eina fatan av at alt er reint og gott. Men Guð sær gjøgnum okkara fasadu. Hann avdúkar okkara sjónleik og sær beinleiðis inn í okkara hjarta. Hann hyggur innum tann heimagjørda kristindómin, sum bert sæst uttaná. Har sær hann øvundsjúku, baktalu, hatur, illar hugsanir, vreiði, sjálvrættvísi og stoltleika og mangt annað, sum Jesus sigur kemur úr okkara egna hjarta. Í Ef. 2,4 kanst tú lesa nakað, sum fullkomuliga ger skilnað millum jólamanshugsaninina og Jesus. Har hoyra vit um Guð, sum er ríkur í miskun og kærleika, eisini tá við vóru deyð í syndum okkara. Vit hoyra um, at hann hevur gjørt okkum livandi saman við Kristi og tað er av náði. Her eru vit langt burtur frá tí hugsunarhátti, at menniskju, sum gera gott fáa atgongd til Himmalin sum løn og menniskju, sum eru ólýðin koma í Helviti sum revsing. Her hoyra vit ikki nakað um, at vit við okkara gerningum kunnu gera okkum uppiborðin til frelsuna. Men vit hoyra um, at tað er av náði, at vit eru frelst og fyri at eingin miskiljing um 3

4 egnan leiklut skal vera, so leggur Paulus í Ef. 2,8 afturat, at tað er ikki okkum at takka, tað er Guðs gáva. Her hoyrir tú ikki nakað um, at nøkur eru góð og hava uppiborið frelsuna frá Guði. Í jólamannssøguni eru ikki nøkur gleðiboð, sum flyta nakað sum helst í hesum heimi. Men í tíðindunum um sonin, sum Guð lat til offurlamb gera, eru nøkur fantastisk gleðiboð, sum mugu spreiðast til høgru og vinstru. Fyri hvønn tann sum trýr er frelsa frá synd, deyða og dómi. Jólamanssøgan er fantasi hjá menniskjum. Eg veit ikki um man skal siga frítt fantasi? Hevur tú hugsað um, at tað júst eru vit, ið hava uppfunnið jólamannin og alt rundan um hann? Eg haldi, at tað sigur meira um okkum enn um jólamannin. Vit vilja í grundini ikki hava nakað við Guð at gera. Tað fyriheldur seg heilt ørvísi við tíðindunum um Jesusbarnið. Her snýr tað seg ikki um fantasi. Bíblian sigur, at hesi fantastisku tíðindini eru eftirfarandi. Tað er hent á hesi jørð, sum tú og eg standa á fyri 2000 árum síðan. Í Jesusi hevur Guð latið seg føða inn í hendan heim fyri at frelsa okkum. Fyri tey, sum trúgva á Jesus Kristus, har fyriheldur tað seg soleiðis, at tað, sum hann er, tað hava eisini tey, sum trúgva á hann. Trýrt tú á hann, so hevur tú tað, sum hann hevur vunnið við sínum krossdeyða. Við honum eru vit gjørd livandi og við honum eru vit reist upp, sigur Paulus. Ert tú til reiðar at halda jól í ár? Guð vælsigni teg til veruliga at gleðast um sonin, sum hann lat føða inn í hendan heim og sum hann seinni lat gera til offurlamb fyri júst teg. Guð vælsigni teg til at trúgva á Jesusbarnið, so tú kanst verða frelstur frá tínum misgerðum og syndum. Atli Rasmussen Nýggir haldarar Eg ynski at halda Kirkjuligt Missiónsblað. Navn: Bústaður: Postnr. og bygd/býur: Undirskrift: At senda til: Kirkjuligt Missiónsblað, Undir Klakki 39, FO-700 Klaksvík 4 Nr. 8 des árið

5 Julehilsen fra Sumbawanga I dag d. 1. december blev jeg vækket af min eftermiddagslur af julemusik. Jeg vidste ikke om jeg drømte eller var vågen. Men jeg hørte tydeligt melodien til En rose så jeg skyde i mine ører. Da jeg blev lidt mere vågen, forstod jeg ingenting, for hvor kom fløjtespillet fra? Vi har ikke haft elektricitet i flere dage, så Peter kunne ikke have sat en CD på. Jeg blev nysgerrig og stod op. I stuen stod Heidi Bech og spillede på sin tværfløjte og Peter spillede med på sin blokfløjte. Og så var det, at det dæmrede for mig. Heidi var missionærbarn, da vi kom til Tanzania. Vi kendte hende og hendes familie, der arbejdede i Iringa, mens hun og hendes søster gik på Den danske Skole. Familien rejste hjem for nogle år siden og Heidi er i mellemtiden blevet student. Nu er hun herude som volontør og underviser på gymnasiet og her på bibelskolen i computer. Forleden dag fortalte hun, at hun havde sin tværfløjte med, så Peter bad hende tage den med næste gang, hun kom på besøg. I disse dage kommer hun ofte, fordi hun hjælper med at skrive kartotekskort til bøgerne i skolens bibliotek. Siden spillede Heidi og Peter mange andre julesalmer. Det var en stor glæde at høre dem spille og jeg kunne godt have tænkt mig at tage et billede af dem, mens de spillede. Men desværre tabte Peter sit kamera for nogle dage siden. Så det virker ikke mere. Men Peter har bestilt et nyt hos Silas, som han tager med ud til os. Ja, vi glæder os til besøg i julen. Sidste år hyggede Peter og jeg os alene og vi havde en god jul, selv om vi savnede familien. Det bliver godt at være sammen med Egil og Juliannas søster, Rikka, med Julianna, Silas, Silja og ikke mindst glæder, vi os til at se vores nyeste barnebarn, Carina, som er opkaldt efter Peters mor og som Peter skal døbe i julen. I den sidste tid har Peter haft travlt med indkøb af materialer til den renovation, som Egil og Silas kommer ned for at hjælpe os med. Under vores halvtag i baghaven er der nu masser af sække med cement, tagplader af bølgeblik og spande med maling. Og nede på grunden, hvor byggeriet skal opføres ligger småsten, mursten m.v. Vi glæder os både til besøg og renovation. I må gerne bede for projektet. At arbejdet må gå godt, selv regntiden stunder til. Og at vi ikke må støde ind i forhindringer med arbejdet eller med ulykker og sygdom. På mandag flyver jeg med MAF til Dar Es Salaam. Turen tager tre timer og koster 100$. Det vil jeg gerne give for at slippe for at køre de godt 1200 km af mere eller mindre bumlede veje. Peter kommer med vores landcruiser og henter gæsterne. På hjemturen kører jeg med, for der kører vi ikke så langt ad gangen, for vi vil vise gæsterne forskellige seværdigheder undervejs. Ja, I har sikkert sne, regn, kulde og mørke her i juletiden. Men også mange lyskæder, der gør aftenerne så hyggelige og stemningsfyldte. Jul på Færøerne er noget særligt. Men også her glæder vi os over Julens bedste gave: at Jesus kom til vor frelse. Og netop det sidste vers i den salme, som vækkede mig i eftermiddags med Heidis og Peters fløjtespil vil Peter og jeg her til sidst hilse jer med og ønske jer alle en velsignet jul og et godt nyt år med Guds fred og glæde. Den rose fin og lille har dejlig duft og skær; den lyse for os ville og sprede mørket her; i sandhed mand og Gud af syndens nød og pine han nådig hjalp os ud. Anne-Lene Olofson 5

6 Einglar hjálpa útvarpstrúboðarum Samstundis sum heimurin gjøgnum fjølmiðlar verður yvirfloymdur av antikristiligari propaganda og andstyggiligari lokkan og tølan um at bróta Guds boð, skal gleðiboðskapurin náa út til øll fólkasløg og ættarbólkar. Gleðiboðskapurin hevur somu kraft, sum Guds orð sigur: Við at kunngera sannleikan bjóða vit okkum fram at hjálpa teimum, som boða gleðiboðskapin. Einglar Guds eru ikki bert vanligir kristniboðarar, sum virka har óndar andsmaktir herja ræðuligt í heiðinskapinum; nei, eisini útvarpsmissiónin upplivir hetta. Ein frásøgn frá 1954 prógvar, at einglar beinleiðis hjálpa útvarpstrúboðarum. Skywaves Himmalbylgjur, eitur eitt 40 ára minnisritið hjá Far Est Broadcasting Company (FEBC), sum kom út í Teir hava sum motto í minnisritinum, fyrsta ørindi í sálmi 19: Himin boðar hátign Guds, hans handaverk hválvið ger kunn. Dagur frá degi orðum mælir, nátt eftir nátt talar fróðskap. Uttan orð og uttan talu, uttan at mál hans hoyrist, fer boðan hans um alla jørðina út, hans frásøgn til heimsins enda. Hetta orðið nýta teir um útvarpsmissión. Og her eru teir á somu leið sum Paulus, sum júst endurgevur sálm 19,5, tá talan er um at boða gleðiboðskapin til øll fólkasløg (Róm. 10,18). Tá ið eg las hesa lítlu bókina varð eg gripin av eini frásøgn frá Manilla, har FEBC høvdu sendingar til m.a. Kina og Manchuria. Henda frásøgn er um eina uppliving, sum Richard Bronson hevði í 1954, tá ið hann var fyristøðumaður á útvarpsstøðini í Manilla. Á vári 1979 hitti eg Richard Bronson, sum tá arbeiddi á høvuðsstøðini hjá FEBC í Los Angeles, og henda frásøgn er av hansara egna munni. Bronson hevði áðrenn seinna veraldarbardaga verið trúboðari millum slavisk fólkasløg, og hevði tí lært eitt sindur av russiskum, júst so mikið at hann kláraði seg hampuliga væl. Hann var eisini vorðin íðin fyri at gleðiboðskapurin skuldi verða boðaður á russiskum, og russiskar sendingar vóru tí millum tær fyrstu regluligu sendingarnar frá Manilla. Bronson greiðir so frá, hvussu nívandi tað var at hoyra tær áhaldandi óljóðsendingarnar hjá kommunistunum. Tær vóru sendingar á somu bylgjulongd og gjørdu, at kristnu sendingarnar hoyrdust sera illa. Lurtararnir máttu tí vera áhugaðir fyri at halda áfram at lurta eftir kristnum sendingum frá Manilla. Talan var um møguliga at gevast við sendingunum, tí teir fingu heldur eingi lurtarabrøv frá Manchuria. Teir ætlaðu so at hava fleiri sendingar á kinesiskum í staðin fyri; tí Kina hevði størsta málbólkin í heiminum. Júst tá hendi nakað, sum bara einglar kunnu leggja til rættis. Vit geva orðið til Richard Bronson: Ein seinnapart datt dóttir okkara Kay, og breyt annan økulin, so vit máttu á sjúkrahúsið við 6 Nr. 8 des árið

7 henni. Sjúkrahúsið var í sunnara parti av Manilla. Tá ið vit vóru liðug á sjúkrhúsinum, koyrdu vit á heimleiðini móti miðbýnum ávegis gjøgnum býin. Men nú var sera nógv ferðsla. Eg, sum hevði verið tríggjar ferðir fyrr í býnum henda dagin, sigi við Marge, konu mína, at hetta verður ov strævið einaferð afturat. Tað fór at taka ein tíma at koma ígjøgnum nógvu ferðsluna. Vit avgjørdu tí at venda um, og koyra til eina rundkoyring til heim okkara í Christian Radio City norðan fyri Manilla. Av tí nógva hitanum og mjørkanum, kendi kona mín seg so ússaliga, at hon var um at svíma, og hon heilt at vit skuldu steðga onkunstaðni og fáa okkum ein kaffimunn. Staðið, sum var næst við var altjóða flogvøllurin í Manilla. Har steðgaðu vit og fóru úr bilinum. Tá vit fóru inn á matstovuna á flogvøllinum, sóu vit nógvar evropearar, okkurt um fimmti ella seksti í tali. Vit, sum bara vóru von at síggja filippinarar, undraðust stórliga. Mennirnir vóru í tjúkkum ullintum klæðum, posutum buksum og vestum. Konurnar høvdu stór ullint turrikløð. Fyrst helt eg, at hesi kanska vóru ungarsk flóttarfólk, sum vóru heimsend til Eysturlond, tí hetta var stutt eftir uppreisturin í Ungarn. Men, tá ið vit høvdu sett okkum við eitt borð, sum var nær við har tey sótu, hoyrdu vit, at tey tosaðu russiskt. Eg var tí uppaftur spentari at vita, hvaðani hesir russar komu. Eg royndi at samtala við eini eldri hjún, men tað gekk ikki so væl, tí nú var langt síðani eg var saman við russum. So spurdi eg konuna um hon dugdi tyskt, tí eg helt meg duga betur tað málið. Hon svaraði: Nei, vit russar tosa ikki týskt, heldur ikki enskt. Vit eru russar. Í somu løtu kom ein ungur maður og setti seg hjá hesum báðum eldru fólkunum. Maðurin var um 25 ára gamal. Hann greiddi okkum frá á enskum, sum hann ikki dugdi so væl, at hesi vóru omma og abbi hansara, og at hópurin var ávegis til frælsi; hetta legði hann áherslu á. Síðani segði hann, at tey vóru frá Manchuria, og vóru á veg til Australia. Tað nyttaði ikki at snakka meira. Hann skilti ikki mítt enska, og eg skilti ikki hann. Tað endaði við, at eg taldi upp í tjúgu á russiskum og segði eini tíggju til tólv setningar, sum eg mintist. So taldi eg uppí tjúgu á enskum og segði nøkur fá orð. Tíðin nærkaðist til tey skuldu halda leiðina fram. Tey flestu vóru í ferð við at reisa seg, og gjørdu seg til reiðar at fara. Í tí løtuni kom mær til hugs, at eg dugdi ein setning afturat á russiskum tað var Slova Bosia, sum er nakað tað sama sum Lova Gudi. Eg vildi ynskt, at tú hevði sæð anlitsbragd teirra. Ungi maðurin leyp upp úr stólinum, og tey eldru hjúnini hvukku við og smíltust um alt andlitið, meðan tey hugdu upp á okkum. Hin ungi maðurin peikaði upp móti takinum og rópti: Slova Bosia, Slova Bosia! og vendi sær móti mær, meðan hann peikaði móti bringuni á sær sjálvum og rópti: Eisini eg! Eisini eg! Í tí løtuni skilti eg, at vit vóru brøður í Kristusi! Ungi maðurin rann runt millum fólkið í hópinum; fekk fatur á umleið tíggju av teimum, og kom aftur til okkum. Vit fingu at vita, at tey vóru kristin. Tá tey skiltu, at vit vóru kristin, vildu tey mest sum ikki trúgva okkum, tí tey høvdu hoyrt frá kommunistunum, at ongin trúi á Gud longur. Hetta var ein sera hjartanemandi uppliving. Hóast vit ikki skiltu hvønn annan, 7 runnu tárini niður eftir kinnunum. Konan fall á knæ og tók tvørtur um føturnar á Marge. Og maðurin leitaði í lummanum hjá sær, og fann eitt russiskt frímerki, sum hann gav dóttur okkara Kay til áminningar. Júst tá kom ein russari, stórur og vakur í útsjónd, yvir til okkum og segði á góðum enskum máli, at hann hevði verið K.F.U.M. skrivari í Harbin í Manchuria, og spurdi um eg var frá eini útvarpsstøð í Manilla. Ja, svaraði eg. Síðani spurdi hann: Senda tit gleðiboðskapin til Rusland? Eg svaraði játtandi. Hann spurdi síðani: Á 25 metra bylgjulongd? - og eg svaraði: Ja tað gera vit! So segði hann: Gott vinur mín. Vit hava lurtað eftir tykkum í áravís. Tit hava verið einasta samband okkara við kristin í umheiminum. Gott segði eg. Hetta er ótrúligt; men hvussu er við óljóðssendingunum? Spilla tær ikki nógv okkara sendingar? Á jú, segði hann, henda óljóðssendingin! Men skilir tú, hesin ungi maðurin, sum tú snakkaði við, tók eitt vanligt lurtaratól og broytti tað, so vit kunnu hoyra sendingar tykkara á 25 metra bandinum. Vit plagdu at fara heim til hansara á miðjari nátt - tvey ella trý hvørja ferð, fyri ikki at koma undir illgruna - og seta okkum á gólvið við einum teppi omanyvir høvdinum, býta út nakrar oyratelefonir, so at fleiri kundu hoyra í senn, og royna at hoyra vónarinnar boðskap, og stimbran frá heiminum uttanfyri. Hann helt áfram: Henda óljóðssendingin gjørdi okkum næstan svøk, men tygum skilja, at tað var vert alt, um vit bert kundu hoyra eitt orð, navnið Jesus, ella um tað einans var eitt ørindi úr Bíbliuni, vit hoyrdu. Tað var vert alt! Tá vistu vit, at trúgvin ikki var deyð. At

8 kristin vóru uttan fyri land okkara, sum trúðu á Gud, og kanska bóðu fyri okkum! Eg gekk nærum við síðuna av mær sjálvum av frøi, meðan eg fylgdist vit teimum móti útgongdini; men yvirtollarin forðaði mær í at fara út til flogfarið. Meðan hópurin spakuliga gekk út til flogfarið, rópti hin høgi maðurin aftureftir: Haldið áfram at senda. Russar í túsundtali lurta eftir hesi sendingini, og hava tørv á boðskapi tykkara. Longri hann gekk, harðari rópti hann: Kommunistarnir skilja ikki, at besta propaganda fyri gleðiboðskapinum er í sálmum kirkjunar. Haldið áfram at senda tónleik og sang. Teir gera ikki óljóðsendingar móti tónleiki. Fjøldir av menniskjum hava tørv á tí. Sendi so seint á náttina sum tit kunnu. Gud vælsigni tykkum! Nakrar minuttir seinni varð hurðin á DC-6 flogfarinum latin aftur, trappurnar tiknar burtur, propellur hvirlaðu og flogfarið koyrdi móti endanum á flogbreytini. Alt hetta hendi innanfyri eitt korter! Nú var tað sum ein dreymur. Vit kundu næstan ikki trúgva tí, at henda hending var verulig. Seinni um kvøldið setti eg meg í samband við The Philippine Military Intelligence og amerikonsku sendistovuna: men eingin visti um, at nøkur russisk flóttafólk skuldu ferðast gjøgnum Manilla henda dagin. Ikki eitt einasta miðlafólk ella myndatakari var har fyri at fáa eina søgu. Eingin visti um hesa flúgvingina.og kortini læt Harrin okkum vera júst har í røttu løtu, fyri at vit kundu vera uggað og styrkt í tænastuni við at vita, at russisku sendingarnar komu fram. Tú kanst vera vissur í, at vit ikki tóku sendingarnar av skránni. Vit øktu um tær heldur. Nakað eftir at hesi flóttarfólk vóru komin til Australia, skrivaðu tey, at tey høvdu búð í einum kommunistiskum kinverskum øki. Teir sampakkaðu ikki væl. Kinverjar vildu sleppa av við teir, grundað á m.a. matsiðir teirra, og teir tóku arbeiði frá teimum. Bert teir fóru úr Manchuria, løgdu kinverjar onki í hvaðar teir fóru - eystur ella vestur. Russisku mynduleikarnir góvu teim stór lyftir um, at komu teir aftur til Ruslands, skuldu teir fáa gott arbeiði, nógvan mat og alt gott. Teir kundu kortini velja sjálvir; vóru teir bjóðaðir til okkurt annað land, kundu teir gera sum teir vildu og fara um teir høvdu hug til tess. Nøkur fóru til Australia, nøkur til Kanada, og nøkur fóru til Suðuramerika. Men nøkur lótu seg tøla av russisku lyftunum, og vendu aftur til teirra føðiland; og eingin hoyrdi aftur frá teimum. Men áðrenn tey fóru, vóru tey vorðin samd um, at lurta hvørja nátt eftir russisku sendingunum frá Christian Radio City í Manilla; bæði tey í Australia, tey í Kanada, tey í Ruslandi (um tey høvdu møguleika at lurta), og tey í Suðuramerika. Tey vildu hava samfelag um gleðiboðskapin gjøgnum útvarp, hóast tey vóru túsundtals míl frá hvørjum øðrum. Lat meg siga her: Henda uppliving fekk meg at skelva frá høvur til fót! Einglar mugu til fyri at fáa í lag eitt sovorðið møti; soleiðis at tíð og stað passa saman, og at júst hesi menniskju hittast í eini avgerandi valstøðu fyri virkisøki útvarpsmissiónini. Gud letur ein eingil seta punktum fyri opinberingarsøguna í hesum heimi. Vit lesa um hetta í Opb. 10: Og eg sá annan veldigan eingil stíga oman av himni, sveipaðan í skýggi, og ælabogin var yvir høvdi hansara, og ásjón hansara var sum sólin, og føtur hansara sum eldstólpar. Og hann hevði í hondini lítla, opna bók; og við høgra fóti stóð hann á havinum, og við vinstra fóti á jørðini. Og hann rópaði við harðari rødd, sum tá ið leyva ýlir. Og tá ið hann hevði rópað, talaðu hinar sjey torurnar við røddum sínum. Og tá ið hinar sjey torurnar høvdu talað, ætlaði eg at fara at skriva, og eg hoyrdi rødd av himni, sum segði:»innsigla tað, sum hinar sjey torurnar talaðu, og skriva tað ikki upp!«og eingilin, sum eg sá standa á havinum og á jørðini, lyfti upp síni høgru hond til himmalin, og svór við tann, sum livir um aldur og allar ævir, hann sum skapaði himmalin og tað, sum í honum er, og jørðina og tað, sum á henni er, og havið og tað, sum í tí er, at tað ikki longur skal verða nøkur tíð, men í teimum døgum, tá ið rødd sjeynda eingilsins skal hoyrast, tá ið hann fer at básúna, tá skal eisini loyndardómur Guðs verða fullførdur, soleiðis sum hann hevur boðað tænarum sínum, profetunum, gleðiboðskapin um. Emma Jacobsen, týddi úr bókini: Engler i vår verden eftir Erling Ruud 8 Nr. 8 des árið

9 Hugleiðingar frá ferð í Ísrael Hjálpa fátækum Ísrael er eitt spennandi land. Um tú ert har fyri fyrstu ferð, hevur tú nógv at síggja fram til. Tú verður førdur fleiri túsund ár aftur í søguna og kemur at uppliva tey bíbilsku støðini á ein nýggjan hátt og fært innlit í teirra siðvenjur, mentan og átrúnað. Náttúran er fjølbroytt frá gróðrarmiklum økjum til oyðimerkur. Hitalagið liggur um stig á sumri, ja, enntá meir tá tað er upp á sítt heitasta. Í summar fekk eg høvið at fara til Ísraels sum voluntørturist. Hetta var í samband við felagsskapin Ordet og Israel í Danmark, sum millum annað hevur til uppgávu at hjálpa fátækum jødum gjøgnum arbeiðið Yad va lev. Navnið merkir hond og hjarta og heldur til í Jerusalem. Vit vóru átta seniorvoluntørar, sum í maj-juni í ár arbeiddu har. Arbeiði okkara var at mála íbúðir hjá fátækum familjum og at starvast í einum suppukøki, har tey fátæku kundu fáa eina dagliga máltíð. Umleið 1500 døgurðar vóru gjørdir hvønn dag. Vit hakkaðu grønmeti, agurkir, tomatir, eplir, leyk og annað, alt væl samskipað av køksleiðaranum Tamir. Í Jerúsalem Fríðtíðina nýttu vit til at ferðast ymsa staðni, bæði í Jerusalem og aðra staðni í landinum. Vit hava vitjað Dávids bý, tann gamla býarpartin. Vit hava gingið gjøgnum Via Dolorosa og staðið við Golgata og tað tómu grøvina. Vit hava verið í Getsemane, har Jesus stríddist í bøn og staðið á Oljufjallinum, har hann fór til himmals. Sionsportrið hevur sína søgu og haðani er stutt til Grátimúrin. Um ein vil uppliva gleði í lovsangi og bøn, skal ein fara til Grátimúrin eitt fríggjakvøld, tá ið sabbatin byrjar og fólk í hópatali dansa í ring og syngja av gleði. Í synagoguni hava vit sitið saman við ortodoksum jødum við bønarbók og biðisjali og lýtt á eina uppliving ríkari. Annars gingu vit regluliga í eina messianska meinigheit. Har savnaðist nógv fólk. Nógv var sungið og talan var tulkað úr hebraiskum til enskt. Gordons Golgata er vert eina vitjan ein vakur urtagarður. Um hetta er staðið, har Jesus varð krossfestur og gravlagdur, kann ikki sigast við vissu, men tað nágreiniliga staðið er minni umráðandi enn tann andaligi týdningurin av tí sum hendi. Jesus gekk sjálvur í deyðan. Gud ráðlegði tað í sínum kærleika fyri at geva okkum fyrigeving. Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. Við sár hansara eru tit grøddir. 1. Pæt. 2,24 Tí at Kristus leið eisini eina ferð fyri syndarar, ein rættvísur fyri órættvísar, fyri at hann kundi leiða okkum fram til Guðs, hann, sum leið deyðan í likaminum, men varð livandi gjørdur í andanum. 1. Pæt. 3,18 Ein kemur ikki uttanum at nevna Yad Vashem, savnið fyri Holocaust. Døpur minni frá 2. veraldarbardaga, har milliónir av jødum løtu lív í týningar- 9

10 Kirkjuligt Missiónsblað legum. Navnið Yad Vashem merkir hond og navn og er tikið frá Jes. 56,5: Teimum vil eg geva í húsi mínum og á múrum mínum minnisvarða og navn, sum er betri enn synir og døtur, ja, ævigt navn, sum ikki kann verða útstrikað. Hetta versið var uppsligið við stórum stavum á einum veggi. Á einum øðrum staði kundu vit lesa frá Ezekiel 37,14: Eg leggi tykkum anda mín í bróstið, so at tit livna við aftur, og lati tykkum búgva í landi tykkara; og tit skulu viðurkenna, at eg eri Harrin. Eg havi talað og man útinna tað, sigur Harrin. Í Galilea Við Geneseret vatnið liggur býurin Tiberias, eitt gott frítíðarpláss við útsýni yvir Libanons fjøll og Golan fyri norðan. Sunnanfyri er Jordandalurin. Á Golanheyggjunum hava vit gingið á teimum syrisku hermótunum frá seksdagakrígnum í Nógvir ísraelar hava mist lívið, ikki minnst tá ið landið skuldi vinnast aftur í Jom Kippur-krígnum í Í dag, góð 60 ár eftir at Ísrael varð stovnað, mugu ísraelar framvegis stríðast fyri at yvirliva. Rakettir verða sendar yvir landið, bæði norðan- og sunnanífrá og Iran hóttir við oyðing. Nógvir stríðsvognar, ið eru vorðnir vrak, standa enn ymsastaðni á vígvøllinum og har vandi er fyri minum, eru ávaringarskelti sett upp og økið umgirt við píkatráði. Áhugavert er at ganga í fótasporum Jesusar. Cæsarea, við amfiteatri og húsaleivdum. Kapernaum, har leivdir av búsetingum frá 1300 f.kr. eru funnar. Har búðu fyrstu lærusveinar Jesu, Símun Pætur og Andrias. Nasaret, har Jesus vaks upp. Býlingurin Nasaret Village, sum er bygdur á sama hátt, sum hann sá út fyri 2000 árum síðani. Tabor, fjallið har Jesus umbroyttist fyri eygunum á lærusveinunum. standa hjá Luk. 2,7: Og hon átti son sín, hin fyrstafødda, og hon reivaði hann og legði hann í eina krubbu, tí at ikki var rúm fyri teimum í tilhaldshúsinum. Aftaná at Jesus hevði fullgjørt frelsuverkið, setti hann lærusveinum sínum stevnu á Galilæufjalli og segði: Mær er fingið alt valdið í himli og á jørð.farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við tykkum allar dagar alt til veraldar enda (Matt. 28,18-20). Eftir er bert at siga, at eg var sera glað fyri ferðina og vil fegin mæla øðrum til at fara á eina slíka ferð. Við Deyðahavið Vit hava verið við Deyðahavið og í náttúruvakra En Gedi og ikki at gloyma Masada. Haðani er ikki langt til Qumran, har deyðahavsrullurnar eru funnar. Sunnanfyri Deyðahavið liggur Negev oyðimørkin. Navnið merkir turt land og har er turt 11 mánaðir um árið. Vit hava sovið eina nátt undir opnum himni úti í oyðimørkini. Ein góð uppliving hóast vit vóru órógvað av mýggjabitum og onkrum revi, sum kom heldur Lea Juul nær kanska av forvitni. Eitt sjáldsamt náttúrufyribrigdi er Soreq Cave, ein hola ið var funnin í Judæafjøllunum í Eisini var tað eitt upplivilsi at gang gjøgnum Hizkiatunnilini, ið er meira enn 500 m langur og endar við Siloa hylin. Betlehem Ein kundi nevnt mong onnur støð, sum vit vitjaðu. Nú jólini eru í hondum er hóskandi til endans at nevna føðikirkjuna í Betlehem. At síggja staðið, har Jesus var føddur og lagdur í krubbu, minnir um orðini, sum 10 Nr. 8 des árið

11 Ein studentur í Keypmannahavn Eg havi einaferð hitt N. P. Madsen, segði norski sóknarpresturin Joh. M. Wisløff. Madsen var tá ein stuttan túr í Oslo. Eg hevði júst tá lisið hansara vekingarsøgu, og eg spurdi hann, um hon veruliga fór fram á henda hátt. Hann svaraði: Ja, má hon tæna Harranum til æru. Eg endurgevi hana her: Nils Petter Madsen var úr einum trúgvandi heimi. Frá barnaárunum var hann borin á bønarinnar ørmum. Men sum ungur studentur kastaði hann seg við sínum bráða lyndi inn í tað glaða studentarlívið. Lívsins álvara var ikki enn runnið upp fyri hesum unga studenti, sum las læknafrøði. Tað var eisini sjáldan, at hann kom á gátt har, sum Guds orð varð boðað. Men ein sunnudag var hann vilstur yvir á eitt útimøti uttan fyri Keypmannahavn. Nógv varð tosað um ein ungan prest, sum skuldi vera so orðakringur og hava vald á áhoyrarum sínum. Tað var hin kendi indremissiónspresturin Wilhelm Beck. Tað mundi vera áhugavert at hoyra hann. Tað var ein frálíkan summardag. Ein stórur skari var komin á møti. Studentarnir høvdu sett seg undir nøkur bókatrø ovast uppi á heygnum. Beck talaði. Vegna sína hermansligu útsjónd, kallaðu tey hann Franski Obersturin. Studentarnir máttu sanna, at hann hugtók teir, av tí at hann brúkti vanlig orð, sum øll skiltu, og var væl skorin fyri tungubandið; men tá ið hann endaði talu sína um hina dýrabaru perluna, vendi hann sær beinleiðis til studentarnar, sum sótu har so ásýniligir fyri øllum við sínari studentahúgvu á høvdinum. Hann spurdi: Men tit studentar har uppi hava tit funnið hina dýrabaru perluna? Tá bar av. Fólk vendu sær á at hyggja at teimum. Tað skuldi ikki henda eina ferð afturat. Teir lovaðu sær sjálvum og hvørjum øðrum, at hetta var síðstu ferð, at teir lurtaðu eftir honum. So gekk ein tíð. Eitt kvøldið gekk Nils Petter fram við einari av kirkjunum í Keypmanna-havn. Hetta var eitt stað, har hann sjáldan kom; men hesa ferð visti hann ikki av, fyrr enn hann við mannamúgvuni var komin inn í kirkjuna. Tað var hin yndisligi tónleikurin, sum dró hann. Hann ætlaði sær bara at hoyra orgultónarnar og so smúgva sær útaftur. Men tá ið orglið tagnaði, og sangurin var at enda komin, hugdi hann upp móti prædikastólinum, og sanniliga har stóð Franski Obersturin. Nei, her ætlaði hann sær ikki at vera. Men hvussu slapp hann útaftur? Hann stóð uppi í hálvari miðgongini í einari stúgvandi fullari kirkju. Um hann vildi ella ikki, mátti hann verða standandi og hoyra prædikuna hjá Beck, og hon var bæði long og kraftarmikil. Talan hevði fingið tak í hann. Men nú skuldi tað vera síðstu 11

12 ferð. Tað lovaði hann sær sjálvum. Á jólum fór hann heim aftur. Mamma var sum altíð so undursama góð. Hann skilti væl, hvat ið lá henni á sinnið. Tað var sál hansara. Men hon segði ikki so nógv, fyrr enn tá ið tey søgdu hvørt øðrum farvæl, tá ið hann skuldi aftur á lærda háskulan. Tá hugdi hon beint inn í eyguni á Nils Petteri. Eg fái ikki fylgt tær inn til býin, segði hon, men tað skalt tú vita, góði, at hvar ið tú enn ert, so ert tú umgyrdur. Hetta hevði sterka ávirkan á hann, og hann slapp ikki so skjótt frá orðunum hjá mammu síni. Dansurin og tað káta lívið hjá vinmonnunum smakkaði ikki so gott longur. Men eftir eina tíð hevði hann kortini fingið rist ávirkanina av sær, og hann var aftur hin gamli glaði knassin í vinaflokkinum. So hendi nakað ein dagin. Aftur gekk hann fram við einari kirkju. Aftur ljóðaðu orgultónarnir út til hansara. Tað var okkurt tølandi við teimum, og hann varð drigin við inn. Hesa ferð var kirkjan ikki so full sum síðst. Hann setti seg á ein av aftastu sessunum. Tónleikur og sangur endaðu. Og sanniliga har uppi á prædikastólinum stóð aftur Franski Obersturin. Hetta líktist ongum. Skuldi hasin maðurin altíð jagstra hann? Nils Petter reistist og ætlaði sær at kvika sær út. Tá lesur prestur við harðari rødd: Aftanfrá og frammanfrá heldur Tú tvørtur um meg! (Sálm. 139,5 V. D.) Hann stóð sum negldur í gólvið. Hetta vóru jú skilnaðarorðini hjá mammu. So mundi hetta veruliga vera satt. Hann var umgyrdur av móður og Jesu kærleika. Hann orkaði ikki at fara út úr kirkjuni. Hann setti seg og lurtaði og lurtaði. Henda álvarsliga vekingarprædikan neit hann í hjartað. Hann mátti taka eina avgerð. Nú ella ongantíð! Og tá ið hann fór út úr kirkjuni, hevði hann tikið hana. Hann fór beint heim til sítt lítla studentarkamar, boygdi knø og gav sál sína upp í Guds hendur. Tú kennir meg, Gud, segði hann. Tú veitst, at eg ikki elski teg; men vilt tú hava meg, tak meg so. Eg vil vera tín. Og hann greiðir síðani frá, hvussu ein ómetaliga stór gleði fylti sál hansara. Hann treiv í at syngja hin gamla sálmin, sum hann hevði lært heima: Mín Immanuel, mín Gud, ríka himnagleði fekk mín arma sál í lut á tí dýra degi, tá títt blóð á krossi rann, og mær ævigt lív tú vann! Um onkur hevði sæð meg tá, høvdu tey hildið, at eg var vorðin so púra ørur, segði hann seinni. Hann hoppaði høgt av gleði. Snaran brast, sálin var frí. Gleðin gjørdist eisini stór heima. Bønirnar, sum mamma hevði biðið í mong ár, vóru nú hoyrdar. Tá ið ein tíð var liðin, gavst Nils Petter at lesa læknafrøði. Gud kallaði hann til prestagerningin, og hann gjørdist ein prestur av Guds náði. Seinni las eg í donskum bløðum, at sóknarpresturin Nils Petter Madsen var deyður, og ein danskur vinur bar hesa heilsan til vinir hansara: Sig við øll tey heilagu, at eg elski tey so høgt. Tríggjar dagar, áðrenn hann doyði, hevði hann skrivað til ein vinmann: Mín kæri vinur! Nú er tað avgreitt. Læknin kann ikki siga dagin; men hjartað kann svíkja nær sum helst. Á, kæri vinur, tað er bara frøi í sál míni. Sig allari verðini tað, at Jesu frelsa er ein heil frelsa, bæði frá syndini og frá deyðanum og frá djevulsins megi. Túsund ferðir halleluja! Á, tann deyði! Á, tann sigur! Sanniliga, Nils Petter Madsen gjørdi eitt gott val! Hevur tú gjørt tað? Kirkeklokken Effie Campbell umsetti. 12 Nr. 8 des árið

13 Hvar er Jesus? Tað var einaferð eitt húskið, sum fyrireikaði jólaaftan, men tað var eitt, sum mundi oyðilagt teimum kvøldið, og tað var, at Jesus var blivin burtur. Mamman og børnini hoyrdu pápan rópa úr kamarinum: Hvar er Jesus? Pápin hevði tikið jólaeskjuna niður av ovastu hill í klædnaskápinum og stóð nú og setti figurarnar, ið hoyrdu til jólakrubbuna upp á pláss. Figurarnir vóru pakkaðir inn í silkipappír, og teir vóru allir har. Maria við gullgloriu, Jósef, hirðarnir við hirðastavum, kúgvin, eslið, seyðirnir, ein lítil mús, stallurin við flagtakið og stjørnan. Ja, alt hetta hevði abbi hansara skorið út, og hann var so glaður fyri hetta og ansaði sera væl eftir tí. Men hvar var Jesus? Hann var vísur í, at hann var í eskjuni, hann hevði sæð hann. Men nú var hann ikki at finna, tað var løgið. Tí var tað, at hann stóð inni í kamarinum og rópti, um nakar hevði sæð Jesus. Børnini, Anna og Mikkjal, komu stórleypandi inn í kamarið, tí tey vóru ikki von við, at pápin rópti eftir Jesusi og vildu vita, hvat ið var áfatt. Eisini mamman kom út úr køkinum við mjølutum hondum, hon var júst í holt við at baka smákøkur. Pápin sat í songini og var sera keddur um, at Jesus var horvin, men mamman uggaði hann við, at hon skuldi fara at leita og bað pápan og børnini fara í býin at keypa jólatræ og fara á jarnbreytarstøðina at taka ímóti Kalla pápabeiggja, sum skuldi halda jólaaftan saman við teimum. Pápin tók krubbuna og setti hana á reolina við síðuna av sjónvarpinum, tí har stóð hon væl, helt hann, so kundi hann sita og hyggja at krubbuni, samstundis sum hann hugdi í sjónvarp. Tey fóru so avstað, og mamman tók hondina eftir hillini og hugdi undir songina, men júst tá ringdi klokkan á komfýrinum, og hon mátti skunda sær út aftur í køkin til smákøkurnar. Tað var ikki so lætt at finna eitt jólatræ, sum øll vóru nøgd við, tey vóru antin ov lítil ella ov stór, ov smøl ella ov breið, men knappliga funnu tey eitt, sum øll vóru nøgd við. Tey skundaðu sær heim at vísa mammuni tað, men tá var hon farin eitt ørindi oman í handilin. Meðan tey settu jólatræið upp, komu tey at hugsa um Kalla pápabeiggja, og tey skundaðu sær út í bilin og oman á jarnbreytarstøðina. Meðan tey koyrdu, hugsaði pápin alla tíðina um, hvat ið mundi vera vorðið av Jesusi, hann dugdi ikki at ímynda sær at halda jól við eini krubbu uttan Jesus. Dagin eftir, tá pápin kom frá arbeiði, var hann í ringum lag, tí Jesus var blivin burtur. Tað var mamman eisini, men tað var tí, at pápin hevði gloymt at verið hjá Sonnu mostur eftir heimagjørdum reyðkáli á vegnum heim. Mamman hevði fingið sær frí henda dagin og hevði dustsogið alt húsið til jóla. Húsini sóu heldur ikki tespilig út, eftir at pápin og børnini høvdu sett jólatræið upp, har vóru grannnálir um alt húsið. Mamman hevði eisini fingið góðan frið at rudda, tí Anna og Mikkjal vóru farin út ein túr við pápabeiggjanum. Um kvøldið tá ið øll vórðu farin í song, kom mamman inn í stovuna til pápan og setti Jesus á stovuborðið. Pápin gløddi við og spurdi hana, hvar hon hevði funnið hann. Mamman segði, at tá ið hon var liðug at dustsúgva, hevði hon skift posan, og so hevði hon hugt niðurí fyri at vita, um hon fann Jesus har, og har lá hann millum dust, molar og grann. Pápin varð so glaður, tá ið hann sá Jesus aftur. Hann hevði alla tíðina verið har, men pápin hevði bara ikki sæð hann. Nú sá hann Jesus og setti hann saman við hinum figurunum, og tað var ein stórur lætti at hava funnið hann aftur. Tað var sum um, at pápin, ikki fyrr enn nú hann hevði funnið Jesus, aftur av álvara kundi halda jól. Leysliga umsett, Petra Gregersen 13

14 BARNASÍÐAN Hirðarnir Gleðiboðini, hirðarnir fingu, meðan teir vóru út á markini og ansaðu eftir seyðunum, vóru: Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er Jesus Kristus í Dávids staði. Og hetta skulu tit hava til merkis: Tit skulu finna eitt barn reivað og liggjandi í ein krubbu. Og í somu stund var hjá einglinum ein fjøld av himmalskum herskarum, sum lovaðu Guði og søgdu: Heiður veri Guð í hægsta himli, og friður á jørð og í menniskjum góður tokki. Luk.2,11-15 Stóru gleðiboðini, um at Jesus var føddur, komu fyrst til hirðarnar og ikki til teir mætu leiðararnar í landinum. Ein hirði var ikki høgt mettur á Jesu døgum. Um tú ikki kundi brúkast til nakað ella ikki vart til at líta á, so kundi tú kortini gerast hirði. Tað stendur, at hirðarnir vórðu óttafullir, og tað var heldur ikki so løgið. Hetta man hava verið ein ógvuslig hending. Fyrst kom ein eingil og boðaði teimum Jesu føðing, og dýrd Guðs ljómaði, og síðani kom ein heilur herur av einglum og prísaði Guði. Hirðarnir hoyrdu ikki bara gleðiboðini, men fingu álagt at boða øðrum frá tí, teir høvdu hoyrt og sæð. Teir skuldu eisini fara at finna barnið og fingu at vita, at tað lá í eini krubbu. Annars høvdu teir óivað farið at leitað aðrastaðni eftir barninum enn í einum fjósi, tí har høvdu teir ivaleyst ikki ímyndað sær, at eitt kongabarn kundi verða føtt. Teir fóru avstað og lótu seyðin vera eftir, tí teir fingu at vita, at nú var friður á jørð, og so fekk seyðurin frið fyri teimum villu djórunum. Teir funnu Jesusbarnið og lovaðu og prísaðu Guði, men mintust eisini til at boða øðrum frá tí, teir høvdu hoyrt og sæð. Guð hevur alt vald á himni og á jørð, og hann er ein mætur og heilagur Gud, sum kann loypa ótta á menniskju við síni megi og valdi. Samstundis vísir hann seg ofta í tí lítla og vesæliga her í heiminum. Teknið, sum hirðarnir fingu, so at teir funnu tað rætta barnið, var nevniliga, at tað skuldi liggja reivað í eini krubbu í einum fjósi. Gleðiboðini, um at Jesus er føddur, verða boðað øllum, bæði høgum og lágum, og øll verða vit biðin um, eins og hirðarnir, at fara at finna hann og bera boðini víðari. Latum okkum hugsa um hetta hesi jól og altíð. 14 Nr. 8 des árið

15 BARNASÍÐAN 15

16 Umbróting: Brandur Petersen Prent: Estra Ábyrgd: Silas K.K. Olofson Útgevari: Kirkjuliga Missiónsfelagið Undir Klakki 39 FO-700 Klaksvík Tlf.: T-postur: Heimasíða: Konta: Kirkjuligt Missiónsblað kemur út 8 ferðir um árið ( feb, mar, mai, jun, aug, sep, nov, og des) Haldaragjald: kr. 150,- 16 Nr. 8 des árið