Kirkjuligt Missiónsblað

Transkript

1 Nr. 2 mar árið Kirkjuligt Missiónsblað KRISTUS Í MÆR Kristus býr í teimum, sum trúgva á hann. Tað er at undrast yvir, at Gud og frelsari okkara vil búgva í so óreinum kerum. Men soleiðis talar Guds orð: Tit í mær og eg í tykkum (Jóh.14,20) og Tann, sum verður í mær og eg í honum (Jóh. 15,5) og Kristus Jesus er í tykkum (2.Kor. 13,5). Kristus situr við Faðirsins høgru hond, men býr eisini í mínum hjarta. Kristus, hann eina fyllir bæði himmalin og jørðina. Hetta er eitt loyndarmál, sum ljósins børn hava trupult at trúgva. Er tað tá løgið, at hetta er fullkomiliga fjalt fyri myrskursins børnum? Er Kristus í okkum, so er øll guddómsfyllan í okkum og tann tríeinigi Gud sjálvur (Jóh. 14,23). Luther skrivar: Tað er stór náði og dýrd, at eg skal vera hildin verdigur at vera ein so stásilig borg og bústaður. Eg sum í hjarta havi ótta og í samvitsku míni upplivi synd og dóm og má biva fyri Guds vreiði. Mær tykir, at Gud er langt burtur frá mær, men djevulin er mær tætt inni á lívinum. Og tó kann eg frøast yvir at vera ein Guds bústaður, eitt tempul har Gud sjálvur býr. Djevulin tolir ikki at síggja tað dýrd, vit eiga í Kristusi. Tí skjýtur hann sínar brennandi pílar móti okkum og vil ræða hjarta okkara, hann ákærir okkum fyri synd og hóttir við Guds vreiði. Eisini kann hann nýta skriftina móti okkum. Heimurin hatar og forfylgir okkum. Tá ræður um, at vera brynjaður við tolmóð Krists og minnast, at Harrin varðar síni. Harrans eingil kring teir stendur, ið hann óttast, og hann teimum bjargar (Sl.34,8). Gongur tú gjøgnum vøtn, tá eri eg við tær, gjøgnum streymar, tá skola teir teg ikki burtur; gongur tú gjøgnum eld, skal hann ikki brenna teg, og login ikki granda tær (Jes. 43,2). Goym tú meg hjá tær sum eygnastein (Sl. 17,8). Dýrd teirra kristnu stendur í hesum, at Kristus í sínum blóði hevur endurloyst okkum úr Ádams falli, úr syndini, frá Guds vreiði og ævigum deyða, og í staðin hevur hann givið okkum eina

2 himmalska dýrd við rættinum til ævigt lív. Hann hevur gjørt okkum til kongar og prestar fyri Gudi (sí 1. Pæt. 2,9). Í Kristusi eiga vit sigur yvir syndini, deyðanum, djevlinum og helviti. Tann ónda samvitskan skal ikki skaða okkum, tí vit fáa loyvi at eiga frið og gleði í hjartanum. So leingi vit liva her á fold, kenna vit hvat holdið vil. Ja, tey, sum kenna hetta allar mest, eru tey, sum eru mest andalig, tey, sum fingu ríkastu opinberingina av Guds kærleika og hava størstu sannroynd av andans nýggja lívi. Júst hesi kenna eina mest, hvussu holdið er og tað er teimum ein líðing. Tey vilja verða rein, men alt tað ónda hongur so fast uppi í teimum. Tað hevur sligið sínar djúpu røtur í teirra náttúru. Hesi vilja so fegin bara vera andi og lív, men tann tíð er enn ikki komin. Men hava tey mitt í øllum hesum fingið syndanna fyrigeving og kenna til mátt trúarinnar og dópsins, so kunnu tey vera eydnusæl. Heimurin eygleiðir væl teirra levnað. Hetta er jú eyðkenni fyri tað ógudiligu menniskju, at hon ikki sær seg sjálvan, men hvussu onnur eru. Hon megnar at gera flísina til ein bjálka og ein lítlan dropa til eitt stórt hav. Hetta gevur tí kristnu menniskju ósigandi pínslur og tó er honum ikki tørvur á at óttast djevulin ella lata seg ræða av heiminum. Kristus hevur givið sítt blóð fyri okkum og hevur í dópsins vatni reinsa okkum, soleiðis at vit ikki skulu vera í helviti, men í himli. Í Guds mátti skulu vit stríðast móti øllum fíggindum, bæði móti okkara samvitsku og móti djevlinum og heiminum. Vit kunnu hava frímóð. Vit skulu sigra á hesum. Tí at ikki gav Guð okkum mótloysis anda, men kraftar og kærleiks og hóvsemis anda (2. Tim. 1,7). Ein kristin kann siga við sína samvitsku: Ver still. Tað, sum eg ikki eigi, tað eigur mín Harri Kristus. Allar mínar syndir eru tiknar burtur og søktar í havsins dýpi. Gud er ikki longur vreiður, men hann er vorðin sáttur í deyða sonar síns. Hann er mín ANDAKT Vit eiga at minnast til, at hóast vit eru vorðin lýðin móti gleðiboðskapinum, so tørvar einum trúgvandi støðugt at verða endurnýggjaður í gleðiboðskapinum, fyri støðugt at kunna liva í trúarinnar lýdni og í sunnum og sonnum samfelagi við Gud. Tí hvat gagnar tað, at ein menniskja er komin til trúnna, um hon ikki framvegis livir í trúnni! Og eins og trúgvin kyknar upp ígjøgnum boðskapin um Kristus, soleiðis endurnýggjast og veksur hon bert ígjøgnum henda sama boðskapin. Tessvegna var tað eisini so umráðandi hjá apostlinum í kallsgerningi hansara at boða fyri trúgvandi menniskjum sannleikan bæði til frelsu og halganar. Og hesum eiga vit at geva gætur! Mong eru tey trúgvandi, sum eru í stórum andaligum trupulleikum, og eru við at ganga burtur, tí at tey eru vikin burtur frá sannleikanum um Jesus Kristus. Sjálvi halda tey, at tað eru freistingar og trupulleikar, og tey viðurskifti, sum tey liva undir, sum gera alt so ógreitt fyri teimum; men so er ikki.tí hevði tað verið so, at vit mistu kósina av slíkum orsøkum, so hevði alt verið vónleyst. eingin hevði tá kunnað komið frelstur ígjøgnum henda ónda heim; tí at Satan og heimurin og okkara ónda náttúra eru líka hættislig og vandamikil hjá okkum øllum! Men Gud hevur givið okkum hjálp júst ímóti hesum. Tá ið vit kortini troyttast og fara skeiv av vegnum, so er tað tí, at vit eru hildin uppat at geva gætur eftir orðinum um Jesus! Les Hebr. 12,3:»Ja, hugsið um hann... fyri at tit ikki skulu troyttast og verða givnir í sálum tykkara.«og hann, Jesus, kunnu vit bert hugsa um og geva gætur eftir ígjøgnum orðið um hann. Tessvegna er tað, at hin trúgvandi dagliga hevur brúk fyri gleðiboðskapinum, til tess at kunna verða í Kristusi! Og júst um Rómverjabrævið sigur Luther, at teir sentralu partarnir í hesum brævi áttu at verið dagligur lestur hjá teimum trúgvandi, so at tey kunnu liva rætt við Gudi. Og skuldu hesi orð míni rokkið til mótleysan og veikan, so biði eg teg um at geva gætur eftir teimum onkran mótleysan og veikan, so biði eg teg um at geva gætur eftir teimum Úr bókini Høvuðssannleikar til sælu eftir Øjvind Andersen 2 Nr. 2 mar árið

3 kæri faðir, og eg eri hansara kæra barn. Heimurin vil traðka hesa mína dýrd í dustið. Men Guds rættvísi, náðina og lívsins krúnu kann heimurin ikki taka frá mær. Tí skal heimurin ikki órógva mín frið. Er Guð við okkum, hvør er tá ímót okkum? (Róm. 8,31). Til dýrd hins kristna hoyrir, at hann hevur eina stilla og góða samvitsku fyri Kristi skuld. Í hesum heimi livir hann sum ein lítil rósa ímillum tornir og er tí mitt í paradís. Hann kennir syndina í holdi sínum, men er tó við gott treyst, tí hann veit, at hansara frelsari hevur tikið syndir hansara á seg og gjørt fulna fyri tær. Í hesum eigur hjartað sína gleði. Sæluna eigur hann í Kristusi, meðan hin ógudiligi søkir sína frelsu, har hon ikki er at finna, og fellur tí eisini støðugt djúpari inn í angist og ótta. Friður verður rættvísinnar verk og rættlætisins ávøkstur ró og trygd um ævir. Tá býr fólk mítt á friðarins fløtum í sorgleysum heimum og tryggum bústøðum (Jes. 32,17-18). Tann stilla ró er samvitsku ró, sum eingin djevul í øllum sínum valdi hann órógva. Hetta er tann friður, sum kann varðveita hjørtu og hugsanir okkara í Kristi Jesusi. Tílíkan frið tørvar einum kristnum í hesum lívi, sum er fult av sálarkvøl og stríði. Ein kristin kann eiga frið í sínum hjarta, og tess glaðari og stoltari hann er, tess meira dýrabart er hetta fyri Gudi, og tess meira ærir hann Kristus og hansara sáttargerð fyri syndir várar. Alt tað Kristus hevur vunnið mær, nýti eg rætt, tá ið eg vendi ryggin til allan heimsins og syndarinnar óró og stígi inn í rættvísinnar og náðinnar sælu hvílu. Tað er gleðiboðskapurin sum gevur okkum frið í samvitsku og gleði í hjartanum. Gleðiboðskapurin sigur okkum, at vit eru frelst av náði. Ongin synd verður tilroknað mær. Eg eri æviga sáttur við Gud, og eg eri Heilaga Andans tempul og arvingi til tað ævigu dýrd. Guds friður og gleði ráða í míni innaru menniskju, so hjartað elskar og lovsyngur Gudi eitt ævigt halleluja. Frá De troendes åndelige skatkammer av Stephan Prætorius. Týdd hevur Egil K. Joensen. 3

4 Nærkontaktbrev nr.26 d. 8/ Anne-Lene og Peter Olofson skriva Det pynter Det var i Nakskov en gang i 70erne. Vi brændte for at bringe evangeliet ud. Vi fik skrevet traktater, duplikeret dem og delte dem ud på gader og stræder. Vi havde ingen stencilbrænder, men den katolske pater (Irenæus) i byen havde én, og den fik vi lov til at bruge, når vi skulle have brændt en ny stencil til at duplikere med. Jeg husker en gang, vi havde en traktat med et godt indhold, men hvor opsætning og trykning blev noget sjusket noget Det gjorde jo ikke så meget, tænkte vi, det var jo indholdet, det handlede om. Blot det nogenlunde kunne læses. Men Irenæus belærte os om, at der er en sammenhæng mellem form og indhold. Hvis formen er sjusket, så vil mennesker uvilkårligt også tænke, at så er indholdet ikke så betydningsfuldt. Når man kommer til bibelskolen er der et par skilte, der al den tid, vi har været her, har signaleret sjusk. Man kan ikke se, om der står College (skole) eller toilet/lokum, da en del bogstaver mangler. Man kan heller ikke se, om der skal stå Jimbo la Rukwa (Rukwa stift) eller Jimbo la Mkaa (Trækul stiftet), da kun k og a er tilbage. Og trods mange løfter, er det endnu ikke ændret Mens vi væbner os med lidt mere tålmodighed, når det gælder skiltene, så kan vi glæde os over at vores klasselokaler, kontor- og biblioteksbygning, spisesal og aula, kollegium (soverummene), værksted og el-hus har været udsat for et væld af reparationer og malerpensler. Det pynter virkelig. Alle lokalerne er indvendigt blevet malet hvide, og det løfter med lysere rum. Den lyseblå hospitalsfarve, der var på en del af bygningerne udenpå, er udskiftet med en varm grøn farve (skovgrøn). Og tagene, der var afskallede, grimme og 4 Nr. 2 mar árið

5 rustangrebne, er blevet slebet af, renset og har fået en speciel grøn tagmaling. Døre og vinduer, hvoraf de fleste led af en slem tørst efter maling, har suget til sig og er blevet malet i samme brune farve, som de havde før. Og alle de afskallede sorte fundamenter, skinner nærmest af stolthed over, at der var nogen, der gad tænke på dem. Trappen op til skolens kontorer, der efterhånden var smuldret væk, fik af Egil et nyt trin med jernstænger i, så det ikke blot pynter, men også holder. Det har ikke blot betydning for bygningerne, at de bliver vedligeholdt, men det er også et løft for arbejdsmiljøet. Så vi er Kirkjuligt Missónsfelag på Færøerne taknemmelige for, at det har været økonomisk muligt og så håber vi, at kirken her kan se nødvendigheden af at forsætte renovationen og gøre noget ved lærernes boliger. Og skiltene. Hvem arbejder vi for? Ja, præsten og evangelisten arbejder naturligvis for Gud, tænker mange her. Men hvad med ham, der laver en ny trappe eller svinger malerpenslen? En del af udfordringen under renovationen har været at få ansatte, studerende og andre til at se, at vi svinger malerpenslen for Herren. Eller sagt med andre ord: Alle tjener Gud i kald og stand. Ikke kun præsten og evangelisten, men også tømreren og maleren. Og når vi arbejder med saven og penslen, så arbejder vi for Herren. Vi er ikke bange for at svede og vi gør vort arbejde godt og grundigt. Og så er de lokale håndværkere og lærlinge blevet oplært i, hvordan man håndværksmæssigt gør det godt 5

6 og grundigt. Vi håber at noget hænger ved. Velkommen og god rejse Vi sagde velkommen til Egil og Silas (Klaksvig, Færøerne), og de har i deres ansigts sved arbejdet godt og grundigt med renovationen den sidste måned. Nu må vi sige god rejse. De fik ikke en flybillet, da dem der havde charteret flyet, selv havde fyldt det, så de må afsted på to dages bustur til Dar Es Salaam. Heidi Bech, volontør for BDM, der også har hjulpet med finish, rejser også om nogle uger, mens to nye volontører fra Bornholm, Jeanette Dejbjerg Hansen og Heidi Sloth Pedersen, der arbejder på Bethania (et projekt for gadebørn), bliver her frem til sommer. De nåede også at komme en dag og male døre. For et par dage siden holdt bibelskolen en fest for Egil og Silas for at takke dem for deres indsats. Der var flere sangkor og festlig underholdning ved de studerende og inden spisningen fik de hver en tanzanisk skjorte, syet efter mål. Det var vores nye lærerinde i syning, der havde været i gang. Hun havde gjort et godt stykke arbejde, så det tegner godt for skolens undervisning i syning fremover. Den forrige lærerinde i syning blev gift for nylig og er flyttet til en anden del af landet, hvor hendes mand er ved at færdiggøre sit jurastudium. Hun var god til at lære dem at sy nederdele og kjoler, men hun kunne ikke sy skjorter og herrebukser, hvilket de studerende savnede at lære. Ideen med at de studerendes undervises i syning eller snedkeri er jo at de skal lære et håndværk, så de kan forsørge deres familie. For de kan ikke leve af at være evangelister. I aften har vi inviteret alle danskere i Sumbawanga til afskedsfest med snobrød, pølser og salat. Kærlig hilsen og Guds fred Anne-Lene og Peter 6 Nr. 2 mar árið

7 Bíblian ella hurlivasi Hin spennandi frásøgnin um Uppreisturin á Bounty er søgd ferð eftir ferð, og í mong ár er hon prentað í bókum og bløðum, har hon er skrivað meira einføld og lættlesilig. Men tað er ein síða av hesi somu søgu, sum er lítið kend. Uppreistrarmenninir søktu skip sítt og fóru í land á einari lítlari oyggj, sum eitur Pitcairn. Har vóru níggju enskir sjómenn, seks menn úr Tahiti og tíggju konufólk. Ein av sjómonnunum fann fram til ein máta at framleiða alkohol, og ólevnaðurin, ið stóðst av hesum, fekk oynna at søkka niður í eitt díki av lastum og siðspillu, sum var uttan líka. Tíðin gekk, og ein dag var bara ein av teimum upprunaligu sjófólkunum eftir á lívi, umframt konufólk og børn. Hesin sjómaður, Alexander Smith, fann eina Bíbliu niðri í einari kistu, sum teir høvdu tikið við frá Bounty. Hann fór undir at læra hini grundreglarnar í Bíbliuni, og tað førdi við sær, at bæði egna lív hansara og lívið hjá hinum oyggjarbúgvunum broyttist fullkomiliga. Í 1808 kom eitt skip úr USA, Topaz, til oynna, og har sá manningin eitt blómandi samfelag við vælferð og trivnaði. Har var einki alkohol, eingi brotsverk og eingir stovnar fyri sálarsjúk fólk. Bíblian hevði broytt alt lívið á oynni! Á einari súlu í einum gravhválvi í einari av kirkjunum í Róm, har sagt verður, at Paulus ápostul einaferð sat fangi, sæst ein innskrift: Guds orð er ikki bundið. Hesin djarvi ápostulin, sum var bundin við leinkjum og bíðaði eftir deyðadómi sínum, var ikki fallin í fátt. Hann var fyltur við trúgv og visti, at evangeliið skuldi spreiðast út, og hann visti, at Jesus Kristus fór at sigra. Hann áminnir hin unga Timoteus at vera trúgvur móti Kristusi og evangeliinum. Tí toli eg ilt, skrivar hann, og eri bundin sum ein illgerðarmaður; men Guds orð er ikki bundið. (2. Tim. 2,9) Sum hesi orðini hjá ápostlinum eru sonn! Tá ið Guds orð verður boðað við myndugleika ella lisið heilhugað, tá er tað ikki bundið. Tað broytir eitt menniskja, eina familju, eitt samfelag, eina tjóð júst sum tað gjørdi á oynni Pitcairn fyri mongum árum síðani. Sannleiki stríðist móti óndskapi Á okkara døgum fer ein bardagi fram, og hesin bardagin snýr seg um spurningin, um vit kunnu líta á Bíbliuna, og um hon hevur myndugleika. Í Brævi Judasar lesa vit: Tí at nakrir menn hava smeitt seg inn, sum langt síðani frammanundan vóru innskrivaðir til henda dóm: gudleysir, sum misbrúka náði Guds várs til ólíkligskap og avnokta okkara einasta høvdinga og harra Jesus Krist. (v. 4) Judas ávarar okkum og sigur, at í hvørjum ættarliði fara at koma ránsmenn, sum vilja stjala trúgv okkara á Guds orð og vón okkara um ódeyðiligleika. Í hvørjari øld hava trúfastir Kristi tænarar stríðst hetta stríðið. Hetta er ein partur av okkara kalli at stríðast fyri sannleikanum móti óndskapinum. Har Guds sannleiki er, fer eisini óndskapurin at vísa seg: Tað fer Satan at syrgja fyri. Vit verða altíð kallað at fylgja áminningini hjá Judasi at stríðast fyri teirri trúgv, sum 7

8 eina ferð fyri allar er fingin hinum heilagu. Tað einastandandi við Jesu Kristi undirvísing var ikki bara, at undirvísing hansara var so skillig og einføld, men eisini at hann undirvísti við myndugleika. Tá ið Jesus hevði endað fjallatalu sína, sigur Bíblian, at tá stóð manna-múgvan rættiliga bilsin av læru hansara, tí at hann lærdi tey sum tann, ið eigur mekt og mæti, og ikki sum teir skriftlærdu teirra. (Matt. 7,28-29) Jesus vísti til og endurgav Gamla Testamenti við áliti, og hann legði dent á, at Skriftin kann ikki vikast. Bíbliunnar myndugleiki Í dag fer eitt rák fram, sum vil taka burtur og beina fyri Bíbliunnar myndugleika. Tá ið Bíblian verður drigin niður, fer lógloysi og ruðuleiki at koma í staðin. Henda støða fer at leiða til ein ørskap, sum verðin ikki áður hevur sæð. Okkara ættarlið má gera sær greitt, at tann ræðuligi veruleikin er, at annaðhvørt mugu vit aftur til Bíbliuna, ella enda vit aftur í einum hurlivasa. Um kirkjuliðið góðtekur, at Bíblian ikki hevur nakran myndugleika, so verður sjálv lívsnervin til missión og evangelisering kvett av. Fyri nøkrum árum síðani gjørdi eg av at góðtaka Skriftirnar við trúgv. Tað vóru trupulleikar, sum eg við skilinum ikki fataði. Tá ið eg í trúgv tók móti Bíbliuni sum Guds álítandi orði, kom tað sum eldur í hendur mínar. Eg tosi ikki um bókstavatrældóm. Eg sigi ikki, at vit skulu tilbiðja Bíbliuna, heldur enn hermaðurin tilbiður svørð sítt, ella ein skurðlækni tilbiður sín læknaknív. Men eg gangi við lív og sál inn fyri at boða evangeliið á ein hátt, sum uttan umberingar og undanførslur sigur: So sigur Harrin Verðin leingist eftir, at vit eru avgjørd og sýna myndugleika. Hon er móð av teologiskum fløkjum, brongli og óvissu. Eg eri fullvissur í, at menniskju eru opin fyri evangeliinum, um tað verður borið fram við myndugleika og sum Guds egna orð. Boðskapur okkara um evangeliið kemur úr Bíbliuni, og Bíblian sigur: Tí at um tú játtar við munni tínum, at Jesus er harri, og trýrt í hjarta tínum, at Gud vakti hann upp frá deyðum, tá skalt tú verða frelstur. (Róm. 10,9) Bíblian sigur eisini, at so mongum, sum tóku ímóti honum, teimum gav hann mátt til at verða Guds børn, teimum, sum trúgva á navn hansara. (Jóh. 1,12) Hetta er eitt greitt lyfti frá Gudi til øll, sum vilja líta á Kristus. So skjótt sum tú hevur tikið hetta stigið í trúgv, eggjar Bíblian tær til at vaksa í náði og kunnskapi várs harra og frelsara Jesu Krists. (2. Pæt. 3,18) Eg mæli tær til at fara undir at lesa og granska tína Bíbliu. Lat Guds orð menna og mynda títt andaliga lív. Bert tá fer lív títt at vaksa. Eftir Billy Graham Effie Campbell týddi 8 Nr. 2 mar árið

9 Nýtt frá KMF Summarstevnan Summarstevnan hjá Kirkjuliga Missiónsfelagnum verður í Emmaus í Klaksvík frá 30. juni til 3. juli. Høvuðstalari verður Knut Pedersen, ið er lærari á Fjellheim bíbliuskúlanum í Tromsø, Noreg. Setið longu nú kross í kalendaran og møtið fjølment til summarstevnuna Hjartaliga vælkomin. Til Turkalands Frá miðjan mars til endan av juni sendir Dansk Luthersk Missión í samráð við Kirkjuliga Missiónsfelagið hjúnini Juliannu og Silas Olofson saman við børnunum Silju og Carinu til Ankara í Turkalandi. Umframt at fara á málskúla er endamálið við ferðini eisini at vitja tey kristnu í Ankara og kanna møguleikarnar fyri virksemi í býnum í framtíðini. Turkaland er eitt muslimskt land, har 98 % av fólkinum eru muslimar. Bert eini 3500 eru evangeliskt kristin. Hetta merkir, at tað er stórur munur á, hvussu missionsvirksemi kann fara fram har samanborið við til tey londini, sum Kirkjuliga Missiónsfelagið annars hevur arbeitt í. Takk um tit vilja biðja fyri hesi ferðini og eisini fyri teimum kristnu í landinum. Biðið eisini um, at Gud má vísa vegin fram fyri komandi virksemi í Turkalandi. Innsavan til útvarpsstøðina Voice of Salvation Á heysti 2010 fekk Kirkjuliga Missiónsfelagið vitjan úr Taiwan, har útvarpsstøðin Voice of Salvation sendir sendingar inn yvir Kina. Í tí sambandi kundu missiónshús fáa eina sparibússu frá Voice of Salvation og soleiðis savna inn pening til arbeiðið. Nú eru sparibússurnar komnar og tær kunnu fáast við at venda sær til Kirkjuliga Missiónsfelagið. 9

10 Heimin tak, men gev mær Jesus 1. Heimin tak, men gev mær Jesus, heimsins gleði stokkut er. Men tann kærleiki Gud gevur, meg um allar ævir ber. Mikla hædd og dýpd av náði! Longd og breidd av kærleika! Stóra frelsa, sum er fullgjørd, ævigt lív er grundað á. 2. Heimin tak, men gev mær Jesus, troyst er fyri mína sál. Altíð mær í mótgongd fylgir, glað eg náa skal á mál. 3. Heimin tak, men gev mær Jesus, smíl hans altíð síggi eg, í hans fylgi trygt eg gangi, lýsir mær á himnaveg. 4. Heimin tak, men gev mær Jesus, hansar krossur, álit mítt. Brátt í bjørtum ljósi síggi, andlit frelsarans so blítt. Fanny Crosby Týtt: Jákup á Dalinum Lag: Red Nr. 2 mar árið

11 Bøn broytir tjóðina Tað eru dømir, sum vísa, at tá ið fólk, ið eru í svárastu neyð, blaka seg á Gud, kann alt samfelagið broytast. Her taka vit eitt petti úr bókini Bønn, har det noen hensikt? av Phillip Yancey. Í 1980-árunum var ein prestur við navninum Laszlo Tøkes settur at virka í einari lítlari reformeraðari meinigheit. Har skuldi hann arbeiða millum sínar ungarsku landsmenn, sum vóru ein kúgaður minniluti hinumegin rumenska markið. Undanmaður hansara hevði opinberliga stuðlað stjórnini í tí kommunistiska Rumenia, ja, hann var farin so vítt, at hann gekk við einari reyðari stjørnu á prestakjóla sínum. Tøkes harafturímóti tók til orðanna móti órættinum og mótmælti atburðinum hjá stjórnini. Skjótt fór kirkjan at fyllast hvønn sunnudag. Har komu kirkjufólk og andstøðufólk bæði av rumenskum og ungarskum uppruna. Limatalið vaks frá 40 til Trygdarvørðarnir fingu eisini rættiliga eyguni upp fyri hesum djarva presti. Teir høttu fleiri ferðir við at brúka harðskap móti Tøkes, og eitt kvøldið varð politiið boðsent at koma og blaka hann út. Tíðindini bórust sum eldur í turrum hoyggi, og kristin í hundraðtali bæði baptistar, ortodoks, reformert og katolikkar tustu út úr heimum sínum og kringsettu húsini hjá Tøkes og gjørdu á tann hátt ein verjugarð. Tey stóðu har bæði dag og nátt við tendraðum ljósum og sungu sálmar. Nakrar dagar seinni breyt politiið gjøgnum fólkahópin at taka Tøkes. Staðin fyri at spjaðast og fara til hús gjørdu mótstøðufólkini av at marsjera oman til politistøðina í miðbýnum. Sum skrúðgongan við gangi gekk gjøgnum gøturnar, løgdust fleiri fólk afturat. Sum frá leið vaks fólkahópurin á torginum til yvir , og tað var mest sum alt fólkið har í økinum. Tann rumenski herurin sendi hermenn hagar, og har gjørdist eitt blóðbað, tí teir fóru at skjóta eftir fólkahópinum. Teir drupu yvir hundrað fólk og særdu uppaftur fleiri. Framvegis varð fólkið standandi og sýtti fyri at lata seg spjaða. Ein prestur har í grannalagnum steig fram og talaði til mótstøðufólkini í einari roynd at sissa ta vaksandi øðina og forða fyri einum beinleiðis uppreistri. Hann byrjaði við trimum orðum: Latið okkum biðja! Óbiðin fall øll henda stóra samkoman á knæ og bað Harrans bøn í felags borgarligum ólýdni. Eftir nøkrum døgum spjeiddi mótmælið seg til høvuðsstaðin Bucuresti, og stutt eftir fall stýrið hjá Nicolae Ceausescu, sum hevði stýrt Rumenia við jarnhond. SHALOM Effie Campbell umsetti. 11

12 Hann fekk onga gleði av hesum Einaferð las eg eina áhugaverda frásøgn í einum kirkjublaði. Ein av blaðsins lesarum hevði sent hana inn. Eg vil fegin siga tær hana. Tað kann vera, at tú fært gagn av henni. Á einum garði tætt við New Gloucester (Maine) í USA búði einaferð ein ungur maður, sum æt Orin Beggs. Jørðin var ógvuliga kørg, og ikki var langt niður á hellugrund. Ein dagin segði hann við foreldur síni: Eg fari til New York City. Tað er ikki skilagott, segði pápin. Tað nyttar tær einki at skriva heim eftir fleiri pengum, uttan so at tú skalt brúka teir til ein ferðaseðil heim. Tá ið ungi maðurin fór upp í tokið dagin eftir, rætti mamma hansara honum eina Bíbliu, sum lá í einum leðurhylki við messingspenni. Um tú gerst í ringum lag, segði hon, so skalt tú bara lesa Sálm 115. Har fert tú at finna ugga. Hetta var í kreppuárunum í 1890-unum, og tað var ikki so lætt hjá Orin at fáa arbeiði, sum hann hevði hugsað sær. Teir settu honum altíð sama spurning: Hvat dugir tú? Tað einasta, sum ungi bóndasonurin dugdi, var at mjólka og velta epli. Teir fáu dollararnir, sum Orin hevði spart saman, vóru skjótt brúktir. Tá ið hann hevði verið í stórbýnum í ein mánað, brúkti hann síni síðstu oyru at keypa sær eina breyðflís og eitt glas av mjólk. Tá ið hann var ov móður at ganga meir, gav hann skarvin yvir og sendi eitt fjarrit heim upp á rokningina hjá pápanum. Hann bað geva sær ferðapengar heim. Foreldrini stóðu á New Gloucester støðini fyri at taka ímóti honum. Tá ið hann hevði fingið ein búrmáltíð ta fyrstu í fleiri vikur fór mamman við honum upp á loft at hjálpa honum at pakka kuffertið upp. Tað harmar meg, at tað skuldi ganga so, segði hon. Har var eitt starv, sum eg saktans kundi fingið, segði Orin. Men eg skuldi bíða eina viku. Tað kundi eg ikki. Eg var bæði móður og svangur. Blaðaði tú í tí Bíbliuni, sum eg gav tær? spurdi mamman. Nei, svaraði hann. Tá ið tað gekk aftur á hond hjá mær, hevði eg meira brúk fyri pengum enn einari Bíbliu. Mamman læt messingspennið upp og slerdi upp á Sálm 115. Her lá ein 50 dollar seðil. Tað er kanska okkurt, sum tær og mær er størri tørvur á enn einum 50 dollar seðli. Kanska finna vit tað í teirri somu bókini, har pengarnir hjá Orin lógu. Hann fekk onga gleði av pengunum, av tí at hann ikki visti, at teir lógu har. Ja, hann ikki so frægt sum læt Bíbliuna upp. Tað loysir seg ið hvussu er at hyggja í hana. so at orð tíni mega verða gleði og fagnaður fyri hjarta mítt, tí at navn títt er nevnt yvir mær, Harri, Gud herliðanna. Jer. 15,16. Les tú nú allan Sálm 115. Effie Campbell umsetti. 12 Nr. 2 mar árið

13 Grýlurnar Á føstulávint eru tað nógv, serliga børn, sum plaga at ganga grýlu. Tey lata seg í gomul klæði og í grýluskort, og so banka tey á hurðina hjá fólki og fáa okkurt góðgæti. Einaferð hendi tað í Norra, at tvey vaksin fólk høvdu latið seg í stuttlig klæði, høvdu málað seg um andlitið og bankaðu á hurðina hjá einum gomlum hjúnum, sum búðu í einum stórum flottum húsum. Tey gomlu hildu, at grýlurnar vóru sera fittar og stuttligar og bjóðaðu teimum inn. Tey tosaðu við tær, bjóðaðu teimum bæði drekka og køkur og hugnaðu sær eina góða løtu saman við teimum. Tá ið grýlurnar vórðu farnar, tosaðu tey gomlu um, hvussu hugnaligt tað hevði verið at havt hesar báðar gestirnar, og tey hildu eisini, at tað óivað mundi vera onkur, sum tey kendu, tí annars høvdu grýlurnar ivaleyst ikki bankað á dyrnar hjá teimum. Náttina eftir hevði onkur verið inni hjá teimum gomlu og stolið, men tey høvdu als onki hoyrt, og eingi tekin vóru um, at nakar hevði brotið inn. Tey sóu bert, at nógv var stolið, og at tað var órudduligt í húsunum, tá ið tey komu upp um morgunin. Tey ringdu til løgregluna, og tá ið tjóvarnir vórðu funnir nakað seinni, vístu teir seg at vera tær báðar grýlurnar, sum høvdu vitjað tey gomlu. Meðan tær vóru á vitjan, høvdu tær latið okkurt vindeyga upp, og um náttina bar so væl til hjá teimum at fara inn í húsini at stjala. Í Bíbliuni stendur um djevulin, at hann letur seg soleiðis í, at hann sær so fittur og sakleysur út, men tað er hann als ikki. Ístaðin er hann ein tjóvur, sum kemur sníkjandi og vil stjala. Jesus er harafturímóti heilt øðrvísi. Hann stendur uttan fyri hjartadyrnar, bankar uppá og spyr, um hann kann sleppa inn. Latum okkum lata hurðina upp fyri Jesusi og lata hann sleppa at búgva í hjørtum okkara, so at djevulin ikki sleppur at sníkja seg inn hagar og stjala alt tað góða frá okkum, sum vit hava fingið í Jesusi. Leysliga umsett Petra Gregersen 13

14 BARNASÍÐAN Móses slær á klettin Petra Gregersen Ísraelsfólk nærkast nú aftur Kadesj Barnea, og næstan 38 ár eru liðin, síðani tey vóru har síðst. Hetta man hava verið ein strævin tíð hjá teimum, men vit hoyra lítið og einki um hana í Bíbliuni. Nógv av teimum tilkomnu eru deyð, og eitt nýtt ættarlið er eisini komið til. Her doyr Mirjam, systir Móses, 130 ára gomul. Eisini her grenjar fólkið um teirra vánaligu kor, og at tey eru um at doyggja av tosta. Móses tekur so stavin út úr tí allarheilagasta, og Guð biður hann tala til klettin. Men Móses, sum er útkoyrdur av sínum ómøguliga fólki, er ivandi og hevur mist mótið, syndar ímóti Guði. Hann talar ikki til klettin, men slær á hann tvær ferðir, og vatn rennur úr honum. Aftaná gevur Móses heldur ikki Guði æruna. Orsakað av hesi gerð sleppur Móses ikki inn í tað lovaða landið. Hann sleppur bara at síggja inn yvir tað av fjallinum Nebo, og síðani doyr hann. Kletturin var sligin í Refedim, og tí skuldi hann ikki sláast einaferð aftrat. Kletturin er mynd upp á Jesus. Jesus var sligin einaferð, og tað var á krossinum, tá ið hann doyði fyri syndina hjá menniskjum. Og hetta fer ikki at henda aftur. Nú verða menniskju boðin at fáa lívsins vatn fyri einki við at tala til klettin, biðja Jesus um syndanna fyrigeving. 14 Nr. 2 mar árið

15 BARNASÍÐAN Nú oyðimarkarferðin næstan komin at enda, kundu tit roynt at farið ein túr gjøgnum labyrintina úr Ra amesis í Egyptalandi til Jeriko í Kánáanlandi. 15

16 Umbróting: Brandur Petersen Prent: Estra Ábyrgd: Silas K.K. Olofson Útgevari: Kirkjuliga Missiónsfelagið Undir Klakki 39 FO-700 Klaksvík Tlf.: T-postur: Heimasíða: Konta: Kirkjuligt Missiónsblað kemur út 8 ferðir um árið ( feb, mar, mai, jun, aug, sep, nov, og des) Haldaragjald: kr. 150,- 16 Nr. 2 mar árið