Kirkjuligt Missiónsblað

Transkript

1 Nr. 5 aug árið Kirkjuligt Missiónsblað BØN Seinastu tíðina havi eg hugsa nógv um bøn. Tað eru fleiri orsøkir til tess. Vit hava júst verið í einum muslimskum landi í góðar tríggjar mánaðir fyri at fyrireika okkum til tænastu í landinum. Landið er hampuliga ríkt, og alt sum vit eru von við her heima, fæst til keyps tó ikki svínakjøt. Men tú fært flottar bilar, góðan mat, góðar íbúðir og sum heild kanst tú liva, sum tú ert vanur í vesturheiminum. Tú kanst fara út at eta ella njóta eina cappucino á eini café - tað fysiska lívið er soleiðis lætt. Men hvat hevur hetta við bøn at gera? Jú, hóast tú kanst keypa mest sum alt, tú ynskir, so er andaliga arbeiðið hart. Tey kristnu eru fá og ávøksturin av arbeiðinum kann tykjast eingin. Fólk hava arbeitt í landinum í ár uttan at síggja, at nakað ítøkiligt er komið burturúr. Tá er skjótt at hugsa: Geri eg okkurt skeivt? Var tað hóast alt ikki Guds vilji, at eg skuldi vera her? Fylgdi eg bara mínum egna vilja og ikki Guds kalli, tá eg fór út? Fyri nøkrum mánaðum síðani hitti eg ein mann úr einum býi í eystara parti av landinum. Tað er ein býur, har kirkjan hevur upplivað stórar atsóknir, og fyri fáum árum síðani vórðu ein týskur trúboðari og fleiri staðbundin kristin tikin av lívi vegna teirra trúgv. Síðan tá hevur kirkan stríðst fyri at yvirliva. Men fyri stuttum hendi nakað. Ein maður var á paraolympisku leikunum fyri fólki við tarni. Har hitti hann ein annan við tarni, sum vitnaði fyri honum, og hann kom til trúgv. Tá ið hann kom heim, vitnaði hann so fyri øðrum við tarni - og tríggjar familjur í býnum komu til trúgv á Jesus! So kirkan

2 bleiv meir enn tvífaldað og nú er avbjóðingin at læra hesar tríggjar familjurnar upp í trúnni, hóast tey øll eru deyv. Men úr hesum sama býi hitti eg ein mann. Hann hevði gingið í einum fundamenta-listiskum muslimskum skúla og hevði lært at størsta hóttanin móti tjóðini var yvirgangur og trúboðarar. Hann var fyltur av hatri móti teimum kristnu, og ein dagin gjørdi hann av at spreingja eina kirkju í luftina. Hann legði bumbuna inn í kirkjuna ein fríggjadag og sunnu-morgunin vildi hann kanna, um alt var sum tað skuldi. Meðan hann var inni í kirkjuni, kom ein yvir til hansara og spurdi, um hann kundi biðja fyri honum. Av onkrari orsøk segði hann ja. Tann kristni bað á staðbundna málinum og hetta rørdi mannin. Hann var upplærdur í, at ein bert kundi biðja til Gud á arabiskum. Hetta hevði so stóra ávirkan á hann, at hann gjørdi av ikki at spreingja kirkjuna. Í staðin fekk hann eitt nýggja testamenti, sum hann fór at lesa í. Hann kom til trúgv, og tá eg hitti hann, var hann næmingur á einum bíbliuskúla. Vit fingu eitt gott prát og hann gav mær eitt vers frá Fil. 2,21: Tí at allir søkja teir sítt egna, men ikki tað, sum hoyrir Kristi Jesusi til. Hetta kann tykjast at vera eitt løgið vers, men tað, hann vildi ANDAKT Sál.63,4:Tí at betri enn lív er náði tín, tær skulu varar mínar lova. Tað er Dávid sum sigur hesi orðini- Betri enn lív er náði tín- og tó hevur hann ikki gloymt at takka Gudi fyri tað gávu lívi er. Tí sigur hann eisini: Eg tær lovi, tí á undurfullan hátt eg varð skaptur, undurfull verk tíni eru, og sál mín fullvæl tað veitt (Sál.139,14). Men sæð í ævinleikans ljósi, so er tað eitt sum er betri enn lív. Tað at eiga Guds náði í Jesusi Kristi, er betri enn lív. Menniskjan strembar eftir, at fáa eitt eydnuríkt lív, strembar eftir at fáa eitt sunt lív, eitt harmoniskt og vælvirkandi lív, men hvat hjálpir alt hetta tá eg og tú skullu doyggja? Hvat er eitt sunt, harmoniskt og vælvirkandi lív uttan Guds náði. Tað er eitt lív uttan syndanna fyrigeving, uttan reinsan í Jesu blóði og tað endar í tí stórsta samanbrotið ein menniskja kann uppliva, at standa sek yvirfyri tí heilaga Gudi. Hugsa tær, at hava liva hvónn dag í fagnaði og góðgæti men so tá ein doyr at opna síni eygu í helheimi í ævigari pínu og tá skullu hoyra hesi orðini: Tú hevur notið títt góða, meðan tú livdi.(luk.16,19-25). Tað er Jesus sum leggur henda álvara inn yvir okkum. Uttan Jesus eigur tú einki skjól í dóminun og er náðin í Jesu blóði ikki okkara skjól, tá er sjálvt tað mest harmoniska og vælvirkandi lívi óreint. Tá eru allar okkara dygdir, sum dálkaði klæði. Bara har sum syndannfyrigeving í Jesu blóði er, bara har er lív og sæla. Tí vil Gud fram um alt anna, at tín hjartans durastavur ber tað tekin hann leitar eftir í tínum líviblóði, Guds sonar blóð sum reinsar okkum frá allari synd. Tí tá eg síggji blóði, skal eg fara um tykkum, so at plágan ikki meinar tykkum, tá ið eg slái Egyptaland (2Mós.12,13) Skylur tú, at tað Jesus fram um alt anna vil geva tær er náðina. Við Heilagum Anda í orðinun vil Jesus í dag leggja tað inn í títt hjarta: Sonur mín, hav tú gott treysti, syndir tínar eru tær fyrigivnar (Matt.9,2). So kann tað væl vera, at tú liggur fullur av sárum, sjúkur og sundurbrotin á lívsins vegi, men eigur tú syndanna fyrigeving, so eigur tú Guðs náði og tað æviga lívi. Tað er av sonnum ein sæl menniskja sum hevur misbrot síni fyrigivin og syndir sínar huldar. Sælur er maður, sum Harrin ikki tilroknar synd. Hetta er Guds náði til tín, tak nú ímóti náðini: tí betri enn lív er náði tín Egil Joensen 2 Nr. 5 aug árið

3 siga, var, at missiónsarbeiðið er til fánýtis, um eg søki mítt egna. Um eg við egnari megi vil røkka út til fólk, so er mítt arbeiði til fánýtis. Missiónsarbeiðið er arbeiði, sum bert kann gerast á knæ. Har Gud vísir, hvat hann vil, at eg og tú skulu gera. Gud má ganga undan, sum tað stendur í Ef. 2,10: Tí at vit eru verk hansara, skapaðir í Kristi Jesusi til góðar gerningar, sum Guð fram-manundan hevur skipað fyri, at vit skuldu leggja okkum eina við teimum. Gud hevur lagt góðar gerningar til rættis fyri okkum at ganga í - tí má okkara bøn vera myndað av, at vit biðja Gud vísa okkum hesar gerningar. Eitt brot úr Jóh. 2,1-11 sigur okkum nógv um bøn. Í hesum versunum lesa vit um Jesu fyrsta undur, tá hann ger vatn til vín í brúdleypi í Kána. Hetta er helst familja ella skyldfólk hjá Jesusi. Í hvussu er síggja vit, at Maria fær at vita, at trot er á víni. Hetta er stór skomm fyri verts-familjuna og tí er familjan í dýrastu neyð. Tað er bæði vannærandi fyri familjuna, og parið, ið giftist, fær eina ringa byrjan í hjúnarbandinum. Men Maria vísir okkum, hvat bøn er. Hon fer beinleiðis til Jesus við trupulleikanum og sigur: Tey hava einki vín. Hon fer ikki tuskandi runt bygdina fyri at keypa vín. Hon vendir sær heldur ikki til onnur, sum skulu fara at leita - hon fer beina leið til Jesus. Hetta kunnu vit læra nógv av. Hvussu ofta royna vit ikki sjálvi at loysa okkara trupulleikar, áðrenn vit venda okkum til Jesus í bøn? Og hvussu ofta er tann loysnin, sum eg sjálvur klári at finna, verri enn tann loysnin, sum Jesus hevði ætlað at givið mær, um eg bað hann? Hvussu ofta kann tað ikki sigast um meg: Tit hava ikki, tí tit biðja ikki (Ják 4,2). Maria fer beina leið til Jesus. Og so sigur hon Jesusi frá, hvat vertsfamiljuni tørvar. Bøn er hetta heilt einfalda at siga Jesusi, hvat einum tørvar. Og forbøn er at siga Jesusi, hvat øðrum tørva. Aftan á bønina sigur Maria ikki, hvussu hon heldur, at bønin skal uppfyllast. Nú hevur hon nevnt tað fyri Jesusi, og nú er tað hansara ábyrgd hvat skal henda. Maria hevur gjørt sítt, tá ið hon segði, hvat hon sá, at tørvur var á. Vit hugsa mangan, at bøn má vera meir enn bert at siga Jesusi, hvat vit hava tørv á. Vit vilja gera okkurt meira, fyri at fáa bønarsvar. Júst hvat vit skulu gera, vita vit kanska ikki, men okkurt mugu vit gera. Tá vit hugsa soleiðis, so verður tað tungt at biðja, og vit missa skjótt frímóð okkara í bønini. Nei, vit mugu, sum Maria, læra, at tá ið bønin er í Guds hond, so er okkara bøn í tryggum hondum. So hevur Gud sjálvur tikið ábyrgdina - so kann hann byrja at arbeiða. Ja, tá ið vit læra hetta, so gerst okkara bøn ein samrøða við okkara frelsara. Vit kunnu hvíla í, at hann hoyrir og skilir okkum. Og vit kunnu hvíla í, at tá ið vit hava biðið, so hava vit lagt ábyrgdina í Guds hond - so er tað upp til hann at gera tað, sum hann veit er best. Ja, vit kunnu nú við frímóði gleða okkum til at síggja, hvussu Gud nú vil svara okkara bønum. Framhald í næsta blaðið. Silas K.K. Olofson 3

4 Fællesbrev nr. 75 Sumbawanga d. 3/ Anne-Lene og Peter Olofson skriva Kære alle Lidt træthed melder sig. Det er gået stærkt på det sidste. Men i morgen tidlig klokken 4.00 ringer uret og tre kvarter efter, henter vi de danske volontører, Heidi og Jeanette, i byen og drager mod Iringa. De havde afskedsfest med Bethaniabørnene og andre gæster lørdag aften.peter nåede også at være med og holde tale for dem. Det kunne han nemlig læse på programmet, at han skulle, da han ankom Men det har været dejligt at have dem i Sumbawanga det sidste halve år. Vi skal prøve at vise dem lidt undervejs, så derfor står den på tidlig afgang. På bibelskolen har vi i dag haft dimissionsfest for 23 studerende. Fra tidlig morgen til sen aften. Der var først gudstjeneste. Næsteformanden (som er fungerende formand) prædikede/talte og understregede: 1) Der er nogle, der får en uddannelse, men ikke bruger den. Handl ikke som dem. Og der er nogen, der ombytter sandhed og løgn. Gør ikke som dem. 2) Lad være med at se ned på dem, der måske har mindre uddannelse end jer. Præst-evangelist-menighed. Forman hinanden. Elsk hinanden. Tilgiv hinanden. 3) Heidi og Jeanette Økonomien i stiftet er ikke god. Giv og vær pålidelig i jeres omgang med penge. Det skulle være muligt for stiftet at klare sig for egne midler. Lær folk troskab. 4) Uddan jer videre. Hele tiden. Efter gudstjenesten var der dimissionsfest og derefter en indsamlingsfest til fordel for bibelskolen, hvor der kom ca shilling ind (ca kroner) + 2 computere fra stiftet (næppe nye). Så efter ca. 6 ½ time var vi ved at være godt sultne. Nu har vi været sammen med disse 23 studerende i medgang og modgang i to år og levet på 4 den samme kompound, så på en eller anden måde er de kommet et godt stykke ind under huden. Enkelte af dem vil vi nok møde igen, men det er ikke givet, at det gælder alle. De sidste 10 dage har Anne- Lene haft kursus for evangelisternes hustruer, og det blev en rimelig rodet tid. Pludselig fik vi at vide, at de studerende, der skulle dimittere, skulle have afsluttet deres eksaminer en uge tidligere end først aftalt. Peter måtte så afholde eksaminer og selv sørge for vagt og alt det andet sidste fredag i engelsk, dogmatik og musik for denne klasse. De skulle nemlig i Nr. 5 aug árið

5 marken og høste bønner mandag og tirsdag. I weekenden underviste vi så om ægteskab og fortsatte med det mandag og torsdag aften. Mandag blev det til at alle de studerende skulle i marken, og da de var færdige med bønnerne om tirsdagen, kom der en melding om at alle nu skulle i marken og høste majs. Eksaminerne måtte de så skrive om aftenen, og i går lørdag måtte Peter så have eksamen for dem i dogmatik og musik. Engelsk havde de skrevet fredag aften, men da havde vi et program for de dimitterende og deres hustruer og andre måtte være vagt. Enkelte eksaminer må så vente, til begyndelsen af næste semester. Det var nok ikke gået i Danmark eller på Færøerne, og der var da også megen utilfredsheds i krogene. Men det blev ved det. Bibelskolens marker blev høstet. En del af børnene, som kom med evangelisternes hustruer, var syge, så Peter måtte en del ture Dimissionsfest Deltagerne i kvindeseminariet 5

6 på klinik med dem, og fem børn kom i behandling for malaria og andet og en blev indlagt og fik drop. Vi har brug for en ledelse, der er 100 % tilstede, og ikke som nu også skal varetage et stort præsteembede i byen samtidig. Vi har brug for nogen, der kan langtidsplanlægge, så det ikke forstyrrer eksaminer og undervisning. Det er jo ikke nogen overraskelse, at der skal høstes. Men når det var så vigtigt at få de studerende i marken lidt pludseligt, skyldes det jo, at de arbejder gratis. Vi håber så og beder til, at dem, der er dimitteret nu trods alle plager, har fået en god udrustning med. Vi har i hvert fald anstrengt os i vores undervisning og da LM bevilger et beløb hvert år, som missionærerne kan bruge enten til bibelskolens bibliotek eller til de studerendes private bibliotek, så ved vi med sikkerhed, at de alle er draget hjem med et lille godt bibliotek med solide bøger og god undervisning. Anne-Lene skal så til sine sædvanlig laboratorietjek i Dar, og vi skal have en del bøger og tøjstykker med Brødremenighedens symbol på med tilbage til Sumbawanga fra Dar, Iringa og Mbeya. Men det vigtigste er dog, at Anne-Lenes niecer kommer på ferie i tre uger og drager med os tilbage til Sumbawanga efter forskellige udflugter undervejs. Vi ønsker jeg alle en velsignet sommer Kærlig hilsen og Guds fred Anne-Lene og Peter Så har onkel Peter sin sædvanlige søndag eftermiddagsleg på kvindeseminariet. Så har kvinderne lært at lave risengrød. 6 Nr. 5 aug árið

7 Lívið í London Marion Virgo Mær hevði altíð longst eftir at búð í London, so tá ið eg var 19 ár, setti eg meg bara inn í tokið og vónaði tað besta. Eg fekk starv í filmsvinnuni. Eg hevði ikki ráð til eina íbúð, so eg noyddist at leita eftir einum gistingarheimi at búgva í. Eg sá eina lýsing, sum bjóðaði kømur til Kristnar kvinnuligar arbeiðarar. Tað ljóðaði ræðuligt; men eg var í neyð. Eg hugsaði: Eg eri kristin, eitt konufólk og eg arbeiði, so nú er bara at leggja í vaðið. At enda kundi eg liva tað lívið, sum eg altíð hevði droymt um. Eg var fræls og kundi gera, sum eg vildi, og so hevði eg samband við tað framúrskarandi lívið. Einaferð fór eg at fáa mína egnu íbúð. Men sum tíðin gekk, kom tað mær fyri, at tað var okkurt, sum eg saknaði. Eg stuttleikaði mær nógv; men onkursvegna var tað so, at einki gjørdi meg nøgda longur. Eg hevði nógvar vinir; men djúpt innan í mær var eg frá mær sjálvari av einsemi. Fólkini, sum eg møtti í filmsvinnuni, vóru ofta skaðafró, órein og sjálvgóð. Tey livdu bara fyri seg sjálvan. Tey vóru ikki sonn og ektað. Teirra lív var grunt og tómt, og nú sá eg, at tað, at tú hevði pengar og vart viðgitin, hevði einki at siga. Eg hugsi, at eg uttan at vita tað, samanbar tey við nakrar av gentunum á gistingarheiminum. Hóast tær vóru gamalsligar og trúgvandi, so vóru tær kortini altíð lukkuligar. Eg gjørdist meir og meir hugtung. Ein av hesum gentum hevði staðið á leikpalli alt lív sítt, til hon varð umvend. Vit gjørdust vinkonur, og ein dagin segði eg henni, hvussu tung í huga eg var, og hvussu vónsvikin eg var av lívinum. Hon spurdi meg, um eg ongantíð hevði hugsað um at gerast kristin. Eg hevði ongan áhuga í religión, 7

8 og undir øllum umstøðum hugsaði eg: Eg eri kristin. Eg eri doypt og konfirmerað. Tað er einki annað. Eg endaði samrøðuna, so skjótt sum eg kundi, og fór út úr kamarinum. Men allan dagin hugsaði eg um tey orðini, sum hon hevði sagt, og tað kvøldið fór eg inn á kamar hennara og spurdi hana, hvat ið hon meinti. Hon greiddi mær frá, hvat ið kristindómur er. Tá ið hon tosaði um Gud, fór eg so smátt at síggja meg sjálva, so sum Gud sá meg. Eg gjørdist greið um, hvussu sjálvgóð eg var farin gjøgnum lívið, og hvussu synd og stoltleiki høvdu hildið mær burtur frá Gudi. Vinkona mín segði: Tá ið Jesus doyði á krossinum, var tað fyri teg. Hann doyði, so at syndir tínar kundu verða fyrigivnar. (... sum vit hava endurloys-ingina í, fyrigeving syndanna. Kol. 1,14) Eg spurdi: Heldur tú veruliga, at eg kann byrja av nýggjum? _ Ja, segði hon, Bíblian kallar tað at verða føddur av nýggjum. (Jóh. 3,3) Hetta var júst tað, sum eg ynskti mær - at sleppa mær av við alla synd og sjálvgóðsku. Beint tá spurdi hon, um eg vildi biðja. Eg svaraði, at eg hevði ongantíð av sonnum biðið fyrr. Hon bað fyrst, og síðani bað eg. Einki ógvisligt hendi - men ein undursamur friður við Gud kom inn í meg, og eg merkti næstan ítøkiliga, hvussu byrðan, sum hevði ligið á mær teir seinastu mánaðirnar, varð lyft av. Hetta var byrjanin til eitt nýtt lív. Eg var ógvuliga óvitandi um andalig ting; men eftir at eg var komin til Harran, gjørdist Bíblian ein nýggj bók fyri mær. Gud leiddi meg so undurfult, og eg lærdi meir og meir, av tí at eg leit á hann, at hann hevur eina ætlan fyri lívinum hjá okkum øllum. Troysta (t.e. lít) á Harran av øllum tínum hjarta, men lít ikki á vitsku tína. Minst til hansara á øllum tínum leiðum, so man hann javna vegir tínar. Orðt. 3,5-6. Syrgiligt, at summi velja at síggja lívið við einum so stuttum sjónarringi sum teir dagarnar, okkum eru tilmáldir her í tíðini. Ævinleikin er Guds mál við okkum, og honum leingjast vit eftir. Tað er sanniliga einki, sum kann samanberast við lívið saman við Kristusi. Umsett úr enskum Effie Campbell. Nýggir haldarar Eg ynski at halda Kirkjuligt Missiónsblað. Navn: Bústaður: Postnr. og bygd/býur: Undirskrift: At senda til: Kirkjuligt Missiónsblað, Undir Klakki 39, FO-700 Klaksvík 8 Nr. 5 aug árið

9 Samrøða við Marli Spieker Hon, sum setti á stovn Projekt Hannah, stytt til PH, eitur Marli Spieker. Navnið Projekt Hannah sipar til Honnu í 1. Sámuels Bók. Henda verkætlan fevnir um hjálp til kvinnur, sum eru í neyð, runt um í heiminum. Hetta verður gjørt við uppmerksemi, bøn og útvarpssendingum. Hvønn mánað fáa forbiðjarar í meir enn 100 londum eina bønarskrá. Útvarpssendingin Kvinnur við Vón verður send á 57 ymiskum málum. Sendingin varir í ein hálvan tíma hvørja ferð og verður býtt í helvt til hesi evni Frálæra í at liva lív títt og Frálæra til sál tína. Í Danmark kallast sendingin Radio Caféen. Áðrenn Marli Spieker tók lut í Lusannebevægelsens 3. kongres í oktober 2010, høvdu teir eina samrøðu við hana um hana sjálva, PH og um at evangelisera. Sig okkum um familju tína Foreldur míni vóru trúboðarar í Frelsunarherinum í sunnara parti av Brasilia. Mær dámar at siga, at eg vaks upp við mínum egna Georg Müller og Móðir Theresu. Lívið hjá foreldrum mínum var ein livandi ímynd av Jes. 61. Tá ið eg var 17 ár, fór eg so smátt at hjálpa í fátækrabýlingunum í heimlandi mínum. Tá ið maður mín, Edmund, bar upp bønarorð fyri 44 árum síðani, svaraði eg, at eg skuldi ganga til mánan við honum, um tað so skuldi vera. Tað kom eg nokk ikki heilt til, men sum trúboðari hjá TWR (Trans World Radio) hava vit rætt og slætt ferðast til heimsins enda at tæna Harra okkara saman. Vit hava trý børn og átta undurfull barnabørn. Gev okkum eitt stutt yvirlit yvir títt arbeiði og tænastu tína PH er svarið á Guds kall í lívi mínum. Tað byrjaði við, at eg sá, hvussu ómenniskjansliga viðferð kvinnur fingu, fyrst í Asia og seinni út um allan heimin. PH er partur av 9

10 arbeiðinum hjá TWR og bjóðar líðandi kvinnum samkenslu og stimbran við uppmerksemi, bøn og útvarpssendingum á 57 málum. Aðaltátturin í arbeiðinum er eitt bønartrygdarnet í meir enn 105 londum. Tað er ein bønaralda, sum fýkur út um jørðina í 24 tímar í 7 dagar hvørja viku. Afturat tí at styrkja og stimbra kvinnur gjøgnum bøn og útvarpssendingar verður arbeitt í fongslum, á sjúkrahúsum og barnaheimum, millum HIV/ AIDS sjúklingar og teirra familjur, millum skøkjur og teirra millum, sum ikki duga at lesa og í mikro ídnaðinum. Tað er eisini ein partur av arbeiðinum hjá PH at kalla á kirkjuna at fara til verka. Hvat er títt yndis sitat? Bið ikki um eitt størri arbeiði. Bøn ER størsta arbeiði - Oswald Chambers. Hvør hevur havt størstu ávirkan á lív títt - og hví? Mamma var ein einføld, sjálvlærd kona við vísdóminum hjá Abigail, dirvinum hjá Ester, støðufestinum hjá Deboru og trúnni hjá Honnu. Í einari tíð og einari mentan har flestu konurnar bara vóru nakrar, tú skuldi síggja og ikki hoyra, lærdi hon meg við sínum fyridømi, hvat ið krevst at gerast kvinna við tign, trúgv og meining. Maður mín hevur eisini havt stóra ávirkan á mína leið sum kristin og í tænastuni við vísdómi sínum og óvikandi trúgv. Hann hevur lært meg, hvat ið tað hevur at siga at liva Gal. 2,20 út heima hjá okkum og í tænastuni. Hvørji eru bestu ráðini, tú nakrantíð hevur fingið? Lít á Harran av øllum hjarta tínum - ikki á teg sjálva - játta hann, og hann vil gera veg tín beinan. Hvat heldur tú er størsta forðingin ella møguleikin í samband við at evangelisera - og hví? Bøn - ella trot upp á bøn. Í kristiligum arbeiði hava vit lyndi til at brúka ov nógva tíð upp á at menna mannagongdir og framferðarhættir at evangelisera, og ov lítla tíð at lurta og bíða í bøn eftir Gudi, at hann skal opinbera sínar 10 Nr. 5 aug árið

11 framferðarhættir og sín veg at røkka teimum glataðu. Vit vita øll, at bøn er hitt mest máttmikla vápnið, vit hava, tá ið talan er um evangelisering; men løgið er tað, at tað er hetta vápnið, vit brúka minst, og ofta gera vit tað sum síðsta útveg og møguleika. Vit gloyma, at BØN ER SJÁLVT ARBEIÐIÐ, og at tænastan bara er at heysta úrslitini. Hvat kundi tú hugsað tær at gjørt um tíggju ár? Ein eldur brennur í mínum beinum - ein ovurhugi at kunna føra hvørja einastu kvinnu og gentu aftur til rætta pláss sítt sum Kongsins døtur. Mítt ynski er framhaldandi at kalla á verðsins-umbroytarar, sum vilja biðja og arbeiða og siga kvinnum allastaðni frá tí ævigu vónini í Jesusi, so at teirra Gudgivna tign kann verða bygd uppaftur. Greið frá einari støðu, har tú lutaði trúgv tína á Kristus við ein, sum ikki kendi hann, og har tú púra greitt sá hond Harrans virka Tað var bara við neyð og deyð, at flogfelagið læt okkum fáa setur á business class, tá ið teir hoyrdu, at vit máttu sleppa við, av tí at sonur okkara, Fabio, var deyður henda morgunin. Danielle, ein vøkur og umhyggin flogterna, hjálpti okkum alla flogferðina. Sum náttin leið, fingu vit stundir at tosa um mong ting: Fabio, hennara lítla, sjúka son har heima, hennara hjúnalag, sum var um at syndrast, vón hennara og ótta hennara. Eg ræðist at doyggja, teskaði hon. Okkara Fabio ræddist ikki deyðan, og tað gera vit heldur ikki, svaraði eg. So segði eg henni hví: Jesus doyði fyri meg. Og hann doyði eisini fyri teg. Deyðin er í roynd og veru deyður. Mær nýtist ikki longur at óttast hann. Fabio er í Himli saman við Jesusi, og vit fara at møta honum aftur, tá ið vit doyggja. Hon fór frá okkum eina løtu, og eg segði við mann mín: Vit mugu biðja fyri henni. Tá ið hon kom aftur, og vit høvdu tosað eitt sindur meira saman, spurdu vit, um hon hevði hug at biðja og lata Jesus koma inn í lív sítt? Uppi yvir Atlantshavinum, meðan øll hini ferðafólkini svóvu, fall Danielle niður framman fyri okkara setur og bað Jesus fyrigeva sær syndirnar og geva sær ævigt lív. Gleðistár blandaðust saman við okkara tárum mitt í sorgini. Marli Spieker Maður mín gav henni eina portugisiska Bíbliu, og vit søgdu henni, hvussu stóran týdning tað hevði fyri hana at finna eina góða, bíbliutrúgva meinigheit í hennara býi. Gleði og friður stóðu málað yvir hennara vakra andlit. Hon helt á at seta spurningar, til vit lendu í Miami. Fyri tveimum árum síðani var tað eitt flogfar frá sama flogfelagi, sum datt niður í Sao Paulo City. Danielle var á listanum yvir tey, sum umkomust. Men eg sleppi at møta henni í Himli. Norea Nyt Effie Campbell umsetti. 11

12 Manna í oyðimørkini Tá ið Ludvík tann 14. var kongur í Frankaríki, forfylgdi hann protestantunum í landinum, tí hann var ónøgdur við, hvussu teir dyrkaðu Guð. Tí máttu protestantarnir møtast loyniliga til møtir. Fyri at siga hvørjum øðrum frá, at møti vórðu hildin, stungu protestantarnir træpetti við áskriftini Manna í oyðimørkini inn í fjallarivur og fram við vegnum, og so vistu protestantarnir, at gudstænasta skuldi vera á ávísum staði. Einaferð tá Brousson prestur skuldi hava gudstænastu í eini fjallaholu í einum dali, høvdu kongsins menn fingið frænir av hesum, og teir sendu nógvar hermenn niðan til fjallaholuna at taka protestantarnar og seta teir fastar. Har á leiðini búði ein tíggju ára gamal drongur, sum æt Jean Cavalier. Hann var ein stórur og sterkur drongur, sum ikki var bangin fyri nøkrum. Henda fyrrapartin tá gudstænastan varð hildin, var hann farin upp á eitt fjall, so at hann kundi síggja út yvir eitt stórt øki, tí geitin hjá teimum var blivin burtur. Hann sá onga geit, men ístaðin nógvar hermenn longri niðri í dalinum. Hann skundaði sær heim og segði mammu síni frá øllum. Mamman bað hann taka hestin og í skundi ríða niðan til fjallaholuna at ávara protestantarnar. Óttaleysur fór drongurin avstað, og hann hevði sett sær fyri, at hann skuldi gera alt hann kundi fyri at bjarga protestantunum uppi í fjallaholuni. Hann reið gjøgnum skógin, men tá hann fór um eitt sving, hoyrdi hornblástur og sá hermenn í reyðum búnum koma ímóti sær, var ikki sørt, at hann gjørdist bangin. Hann valdi ikki at rýma undan hermonnunum, men reið frímóðiga yvir ímóti teimum. Leiðarin spurdi hann, hvar hann ætlaði sær, men hann segði, at hann bara var farin ein túr. Leiðarin helt so fyri, at tað var vandamikið hjá einum smádreingi at ríða einsamallur á hesi leiðini og bað hann halda seg aftrat teimum. Jean Cavalier læt sum um, at tað var í lagi og reið saman við hermonnunum. Hann royndi at halda seg aftarlaga, og tá teir vóru á veg niðan gjøgnum ein brattan bakka, vendi Jean Cavalier knappliga hestinum og reið omanaftur. Hann leyp av hestinum niður í eina á og var við eitt burtur. Hermenninir vendu eisini við og leitaðu eftir honum í eina løtu, men hann goymdi seg í eini holu aftan fyri greinar og annan vøkstur, og hermenninir funnu hann ikki. Tá ið teir vóru farnir, tordi Jean Cavalier at koma fram aftur, men hann visti, at hann mátti skunda sær nógv, um hann skuldi klára at ávara protestantarnar, áðrenn hermenninir komu. Hann valdi tí at klatra upp á tað bratta fjallið, sum stóð framman fyri honum, sjálvt um tað kundi verða vandamikið. Í fjallaholuni vóru nógv fólk bæði menn og kvinnur savnað til gudstænastu. Presturin talaði um, hvussu stóra umsorgan Guð hevði fyri fólkið sínum í oyðimørkini og vísti á, at menniskju til allar tíðir ikki nýtast at óttast, tí Guð hevur umsorgan fyri teimum. Hann ynskir at styrkja og troysta. Hansara heilagi andi verjir menniskju. Uttanfyri stóðu vápnaðir menn til reiðar at verja fólkið, um tað skuldi gjørst neyðugt. 12 Nr. 5 aug árið

13 Tá ið Jean Cavalier kom upp á fjallatindin, rópti hann niður í dalin og bað fólkið flýggja, tí fíggindin var á veg niðan í dalin. Kirkjufólkið, sum júst tá fekk breyð og vín, helt at tað mundi vera Guð, sum hevði sent ein eingil at boða teimum frá, og tá ið tey komu út úr holuni, sóu tey, at onkur stóð ovast á fjallatindinum, men tey vistu ikki, at tað var smádrongurin Jean Cavalier, sum hevði bjargað teimum. Tey prísaðu Guði og flýddu. Tá ið hermenninir komu til holuna, var hon bæði oyðin og tóm. Einki tekin var um, at gudstænasta hevði verið har fyri løtu síðani. Jean Cavalier hevði bjargað fólkinum frá at verða tikið og sett í fongsul. Sum vaksin gjørdist hann leiðari í tí forfylgdu protestantisku kirkjuni. Leysliga umsett, Petra Gregersen. 13

14 Móses doyr Petra Gregersen Úr Punon fór ísraelsfólk norðureftir. Nú vóru 38 ár liðin, síðani tey fóru úr Kadesj Barnea og máttu ásanna, at tey ikki høvdu havt nóg stórt álit á Guði, so at tey kundu sleppa inn í hitt lovaða landið. Nú vóru tey, sum vóru eldri enn 20 ár, tá ið ísraelsfólk byrjaði oyðimarkarferðina, eisini deyð. Eftir hesi 40 árini í oyðimørkini hugleiddi Móses um ferðina og vælsignaði fólkið. Hann visti, at hansara tænasta var fullførd. Hann slapp ikki at føra fólkið inn í Kánansland, men tað gjørdi eftirmaður hansara Jósva. Móses fór stillisliga frá fólkinum, sum hann elskaði og hevði tænt, sjálvt um tey mangan høvdu verið grenjut og ring at fáast við. Einsamallur fór hann upp á ein fjallatind í Nebo, har hann sá út yvir Kánaanland, sum hann ikki slapp inní. Móses doyði 120 ára gamal, og eftir hann kom eingin profetur, sum talaði andlits til andlits við Guð. Lóggevarin Móses slapp ikki inn í tað lovaði landið, men tað slapp Jósva, hvørs navn eins og Jesus merkir frelsari. Hetta er eisini ein mynd uppá, at tað ikki er lógin, sum er frelsuvegurin, men evangeliið. 14 Nr. 5 aug árið

15 BARNASÍÐAN Nú skulu tit finna 25 orð, sum hava samband við Móses. Setið eisini bókstavirnar, sum mangla, inn í puntarnar. 15

16 Umbróting: Brandur Petersen Prent: Estra Ábyrgd: Silas K.K. Olofson Útgevari: Kirkjuliga Missiónsfelagið Undir Klakki 39 FO-700 Klaksvík Tlf.: T-postur: Heimasíða: Konta: Kirkjuligt Missiónsblað kemur út 8 ferðir um árið ( feb, mar, mai, jun, aug, sep, nov, og des) Haldaragjald: kr. 150,- 16 Nr. 5 aug árið